พรานล่อเนื้อ

“พัสยศ” เปรียบตนเองเป็นดั่งพรานป่าที่จ้องเนื้อทราย
อันหอมกรุ่นอย่าง “ปัณณ์”
ยิ่งเขาปรารถนาความเย้ายวนนั้นเท่าไหร่ก็ราวกับว่าเนื้อทรายที่หมายปอง
จะหลุดลอยไปไกลเกินเอื้อม
กลายเป็นพรานป่าเองตกหลุมพรางบ่วงเสน่หาที่ตนเองขุดล่อ
เขาจึงปรารถนาให้เนื้อทรายนั้นเอ็นดูใจกัน