บุษบายอดยาใจ

*เหตุการณ์แผ่นดินไหวเมื่อสองปีก่อน คือจุดเริ่มต้นของโชคชะตา วันเวลานำพา ตะวัน พิทักษ์ธรรม มาพบกับดอกเอื้อง วรันธร เจ้าของฟาร์มกล้วยไม้แสนรัก หญิงสาวแสนสวยผู้อาภัพที่ต้องนั่งอยู่กับรถเข็นและด้วยพันธะสัญญาทำให้เธอกลายเป็นคู่หมั้นของลูกชายในที่สุด
**แต่โชคชะตากำลังเล่นตลกกับหัวใจอันด้านชา เมื่อเขาหลงรักเด็กสาวคราวลูก ตกหลุมรักคู่หมั้นของลูกชายตัวเองอย่างไม่มีเงื่อนไขและกว่าจะรู้ว่าหัวใจดวงนี้เป็นของใคร...เธอคนนั้นก็ช่างอยู่ไกลเกินจะไขว่คว้า
**วังวนของความรักครั้งนี้เป็นดั่งบทพิสูจน์ความรักของเขาและเธอ ระหว่างเสียงของหัวใจกับการเห็นแก่ตัวครั้งสุดท้าย หนทางข้างหน้ามีแค่ทางเดียวเท่านั้นและเขาต้องเลือก
--------------------------------------------------
“ความรักบางครั้งก็เป็นเรื่องที่ซับซ้อน ไม่มีใครเข้าใจถึงแก่นแท้หรอกดอกเอื้อง วันนี้อาจจะรักพรุ่งนี้อาจจะลืม ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน แต่แปลกนะ”
“แปลกยังไงคะ”
“แปลกตรงที่” ตะวันสบนัยน์ตาใสแป๋วของเธอ “แม้รู้ว่าความรักทำให้เราเจ็บปวด แต่เราก็ยังไม่หยุดโหยหา ยังรอรักแท้อยู่ทุกเวลาเหมือนที่บุษบารออิเหนา”
ดอกเอื้องนิ่งไป เมื่อเปลวไฟในดวงตาคมกริบของคุณตะวันจดจ้องเธอประหนึ่งจะหลอมตัวเธอให้ละลาย เธอรู้สึกเหมือนเลือดในกายไหลเวียนผิดปกติ ดวงหน้าร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลนจนต้องใช้ฝ่ามือทาบแก้มตัวเอง รักแท้อย่างนั้นหรือ...เธออยากสัมผัสถึงความรู้สึกแบบนั้นสักครั้งในชีวิตเช่นกัน แต่คุณตะวันพูดถูกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ในเมื่อความรักมาพร้อมกับความทุกข์แล้วใยเธอต้องโหยหา ทว่าคำตอบมีเพียงสิ่งเดียวคือ เพราะหัวใจมันเรียกร้องอย่างไรเล่า
ตะวันยังมองดอกเอื้องไม่วางตา เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน อ่อนหวาน ที่แสดงออกผ่านดวงตาใสแป๋ว ดวงหน้าขาวผ่องระบายด้วยรอยยิ้มบางๆ ทว่ากระจ่างชัดดั่งแสงสุกสกาว
“งามเจ้างามผ่องพริ้ง นวลนาง เจ้าเอ๋ย
งามประหนึ่งสุรางค์ เลิศหล้า
บุปผาว่ารูปราง บ่เท่า เจ้ายา
แม้นมิ่งพิศดวงหน้า เลิศล้วน หลงใหล”