รักสุดท้าย...ไว้ที่เธอ

เขา...ผู้แอบรักเด็กสาวรุ่นน้องคนหนึ่งมาเนิ่นนานหลายปี ความรู้สึกดีๆทำให้เขาเก็บหัวใจดวงนี้ไว้รัก ไว้รอ ไว้มอบให้เพียงเธอ
เธอ...ผู้เพิ่งถูกทรยศหักหลังจากความรักจนพาลคิดว่า...โลกนี้ไม่มีรักจริงอีกต่อไป
กิจกรรมค่ายอาสาทางภาคเหนือ ท่ามกลางมิตรภาพในแดนหนาว เหมือนกามเทพลิขิตขีดเขียนให้เธอมาเจอกับเขา...รักแรกพบเมื่อสิบปีที่แล้ว
จุดเริ่มต้นของการรื้อฟื้นความรู้สึกดีๆ เขาเพียรพิสูจน์ให้เธอรู้ว่า เธอมีค่าสำหรับเขา เธอคือรักแรก รักเดียวที่เขาจะทำให้เธอเป็นเจ้าหญิงในโลกแห่งความรัก เพื่อกู้ศรัทธาแห่งรักของเธอกลับคืนมา
ด้วยสองมือ หนึ่งใจ ที่พร้อมจะทำเพื่อเธอ ด้วยรักจริง...
.....................
"ลินอย่าหนีพี่ไปไหนอีกได้ไหม พี่ขอร้อง พี่ขอร้องนะลิน"
พีระกอดแน่นไม่ยอมปล่อย ปาลินสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความรันทดเอาไว้แต่มันก็ยังไหลออกมาอยู่ดี หญิงสาวค่อยๆดันตัวออกจากเขาพลางปาดน้ำตา
"ลินอยากให้พี่รู้แค่ว่า ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้"
"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ลินบอกพี่ซิว่าติดขัดตรงไหน เพราะนุทำให้ลินเจ็บหรือเปล่า พี่กับนุคนละคนกัน สิ่งที่พี่มีเหนือกว่าเขาคือพี่รักลินมาก พี่รอลินมาหกปี ไม่เคยมีใครเข้ามาอยู่ในใจพี่นอกจากลิน ลินคือหัวใจ คือความทรงจำ คือสิ่งที่มีค่าที่พี่จะรักษาไว้อย่างดี"
"มันไม่ใช่เพราะนุหรอกค่ะ"
"งั้นบอกพี่ซิว่าเพราะอะไร ต่อให้ต้องเจออะไรพี่จะสู้ สู้เพื่อทำให้ลินรู้ว่าลินสำคัญกับพี่มากแค่ไหน พี่จะทำให้ความรักของเราเป็นไปได้"
พีระเอ่ยอย่างหนักแน่น ปาลินสะเทือนใจก่อนจะหันหลังจะเดินหนี
"ถ้าลินเดินออกไป ลินอาจจะอยากหนีพี่ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าต่อให้ต้องรออีกกี่ปีหรือเป็นสิบๆปีพี่จะรอแค่ลินคนเดียว!!"
พีระตะโกนไล่หลังออกไป ปาลินชะงัก น้ำตาไหลพรากอย่างสับสน ภาพวันวานสมัยมัธยมผุดขึ้นมาในความทรงจำ ตั้งแต่เธอเจอพีระ เขาก็คอยดูแลเธออย่างดีมาตลอด พีระเป็นเหมือนทุกสิ่ง ทั้งคอยสอนเธอถ่ายรูป เล่นกีต้าร์ ติววิชาต่างๆ และไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ความทรงจำมากมายที่ถูกลบเลือนค่อยๆย้ำเตือนขึ้นมาก่อนที่ปาลินจะต้านทานคำตอบของหัวใจไม่ไหวว่าเธอรักและรู้สึกตรงกับเขา หญิงสาวหันกลับมาและโผเข้ากอดเขาไว้แน่นพร้อมปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเป็นน้ำตาและเสียงสะอื้น พีระสวมกอดปลอบโยน เขายกมือขึ้นลูบผมยาวสวยด้วยความรัก การกลับมาของปาลินทำให้หัวใจของเขาเหมือนยกภูเขาออกจากอกได้เสียที
"พี่เชื่อในความรู้สึกแรกเสมอ และพี่เชื่อว่าความรู้สึกที่พี่มีต่อลินคือความรัก แต่เพราะเรายังเด็กและเรียนอยู่ พี่ให้เวลากับเวลา เพื่อเป็นสิ่งพิสูจน์ วันนี้ลินไม่มีใคร ลินให้โอกาสพี่นะ"
พีระอ้อนวอนและอยากได้ยินคำตอบจากหญิงสาว
ทุกความทรงจำโลดแล่นหมุนวนกลับมา สายตาอันอบอุ่นเว้าวอน เรือนกายแกร่ง ใบหน้าคมสันที่เธอต้องยอมรับว่าถวิลหาเขาไม่เคยเลือนหาย ตอนนี้ เขามาอยู่ตรงนี้ ยืนอยู่ตรงหน้าเพื่อวิงวอนขอความรักจากเธอ เธอคนที่เคยมอบหัวใจแก่เขาไปแล้วครั้งหนึ่ง
และแล้วปาลินก็พ่ายแพ้ พ่ายแพ้ให้แก่หัวใจของตัวเอง ความถูกต้อง ความหวาดหวั่นทั้งหลายทั้งปวงถูกลบเลือนให้จางหาย ก่อนที่เธอจะพยักหน้าที่เจือไปด้วยรอยยิ้มผสมน้ำตา