รักนี้หัวใจมีแต่(ยักษ์)

“ที่จริงคุณก็รู้จักผมนี่เอง”
“รู้จักตอนไหน”
เขาวางปากกาแล้วเงยหน้ามองผม วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทผูกไท ดูน่าเคารพ
“ก็ตอนที่เขตเขาส่งโปรไฟล์คุณครูที่น่ารักที่สุดในประเทศไทยมาให้โรงเรียนไง ซึ่งมันก็ต้องผ่านตา ผอ. อย่างคุณอยู่แล้ว”
“ฉันไม่ค่อยดูรูปหรอก ดูแค่ประวัติเท่าและการศึกษาเท่านั้น”
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ แต่ผมถือว่าคุณรู้จักผม และเมื่อวานผมก็ขอบคุณอีกครั้งนะที่คุณอุตส่าห์ขับรถมาส่งผมถึงบ้าน ว่าแต่คุณชื่ออะไรผมยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย”
เขาไม่ตอบ แต่เขาชี้ไปทางป้ายชื่อที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ลืมดู...” ผมคลี่ยิ้มให้กับเขา “ตุลา”
และดูเหมือนว่าเขาจะหลบสายตาผมเวลาที่ผมยิ้มร่าให้เขา
“เรียกฉันว่าตุลย์ก็ได้ แต่ถ้าอยู่โรงเรียนให้เรียกว่า ผอ.”
“มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว และอีกอย่างผมยังไม่สนิทกับคุณ จะมาทำตัวเหมือนรู้จักคุณเป็นการส่วนตัวก็ไม่ถูก เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมประจบผู้อำนวยการโรงเรียน”
เขานิ่งสักพักแล้วพูดขึ้น
“รู้แล้วก็ดี”
“นี่ถือว่าผมรายงานตัวเสร็จเรียบร้อยละนะ ซึ่งความจริงแล้วผมต้องเรียบร้อยกว่านี้ แต่เพราะการเจอคุณครั้งแรกนั่นแหละ เลยทำให้ผมปรับตัวไม่ถูกเลย”
“ตามนั้น...ได้เวลาเข้าแถวละ”
เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
อีกตานี่นึกจะสนใจก็สนใจนึกจะไม่สนใจก็ไม่สน เขาเป็นอะไรของเขากันแน่นะ นี่ผมต้องทำงานร่วมกับผู้อำนวยการที่คาดเดาอารมณ์ไม่ถูกอย่างเขาจริง ๆ เหรอ
แต่เขาคงเป็นผู้อำนวยการที่หน้าตาดีที่สุดในประเทศล่ะมั้ง เพราะผู้อำนวยการในอุดมคติตามประสาคนน่ารักอย่างผมคือ ต้องแก่ ๆ ใส่แว่นตาหนา ๆ