ตรึงสวาท

โปรย...

“เธอท้อง...”

“นาย...” ได้ยินเช่นนั้นกัญญ์วราก็น้ำตาไหลร่วงออกมาราวสั่งได้อย่างไร้สาเหตุ ‘ท้อง’ เธอท้อง เขาจะไม่โกรธเธอใช่ไหมที่ท้องขึ้นมาตอนนี้ เธอไม่ได้ตั้งใจและเชื่อว่าเขาก็คงไม่ได้หมายให้เป็นเช่นนี้...มันจะทำให้เขาลำบากใจไหม เสียใจหรือเปล่า...

“แค่ท้องจะร้องทำไม หื้ม”

“นายอย่าโกรธอย่าเกลียดเล็กนะจ๊ะ” เธอพูดราวกับไม่เคยรู้จักเขา

“หื้ม...?” เมฆาขมวดคิ้วสงสัยในคำพูดของหญิงสาว

“นายจะแต่งงานกับคุณอัญก็แต่งไปนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงเล็ก เล็กกับลูกจะอยู่เงียบๆ อยู่ในที่ของเราจะไม่วุ่นวายไม่เรียกร้องอะไรทั้งสิ้น” เธอไม่อยากให้คำว่าท้องทำให้เขาต้องสูญเสียสิ่งที่เขารัก และเขาไม่ใช่คนใจร้ายที่จะทำลายเลือดเนื้อเชื้อไข...เธอรู้ ขนาดเธอที่ไร้ที่พึ่งเป็นแค่คนไกลๆ เขายังดูแลอย่างดี แล้วสายเลือดแท้ๆ ของเขา-เขาจะตัดได้อย่างไร

เธอไม่อยากให้เขาลำบากใจในการตัดสินใจ

เธอขอแค่ที่-ที่เธอจะอยู่โดยที่ยังสามารถมองเห็นเขาได้ชัดเจนก็พอ

เธอขอแค่นั้น...

-ฝากเรื่องสั้นเรื่องนี้ด้วยนะคะ-