ท่านหนุ่ม

“ขอบคุณหทัยที่ไม่ทอดทิ้งพี่ ช่วยพี่ทุกอย่าง พี่เป็นผู้ชายที่โชคดีมากจริงๆ”
หล่อนตัวเนื้อสั่น เหลือบตาขึ้นมองท่านขลาดๆ
“พี่หนุ่มพูดจริงหรือเพคะ? ไม่ได้หลอกหทัยนะเพคะ”
“ไม่หลอก หทัยคิดว่าพี่เป็นคนยังไง”
หล่อนมองพระพักตร์ท่านนิ่งอยู่นานจึงทูลว่า “เมื่อพี่หนุ่มไปขอหทัยแต่งงาน หทัยไม่คิดว่า...” หล่อนอึกอัก “หทัยพอจะเข้าใจว่าคนระดับเรานี้เขาไม่คิดถึงเรื่องความรักหรืออะไร ดูเฉพาะความเหมาะสมเท่านั้น...”
“คุณแม่สอนมาอย่างนั้นหรือ?”
“เพคะ หทัยก็ไม่คิดว่าจะรบกวนพี่หนุ่มให้รำคาญ...”
“หทัยรักพี่หรือเปล่า?”
หล่อนนิ่ง แล้วพยักหน้ารับอย่างกระดากกระเดื่อง
“พี่ก็รักหทัย ถ้าใจเราตรงกันแล้วก็ไม่มีอะไรน่ารำคาญ”