เหลี่ยมรักกามเทพ

เควินจับมือน้อยน่าถนอมของภัทรนันท์มากุมไว้ สาวน้อยผู้ไม่ทันตั้งตัวทำหน้าเป๋อเหลอ ยืนไม่เป็นเอาเลย
“ไม่ใช่คู่ควง แต่เป็นคนรู้ใจ”
ตาที่โตอยู่แล้วของพลอยรุ้งเบิกกว้างแทบถลน ขณะที่ภัทรนันท์ยิ่งเอ๋อหนักเข้าไปอีก เธอทำตัวแข็งเมื่อเควินโอบไหล่ดึงเข้ามาแนบชิด
“ดาร์ลิ่ง..นี่คุณดิวเพื่อนผมครับ ดิวนี่ไง เมมโมรี่ว่าที่เจ้าสาวของผม ตัวจริงน่ารักไหม”
“คุณเควิน!”
ภัทรนันท์อุทานเบาๆ แต่ตกใจหนัก เธอเงยขึ้นมองชายหนุ่มอย่างงงงัน เขาบีบมือเธอแน่นเข้า หัวเราะสดชื่น
“ต้องขอตัวนะดิว สงสัยเมมโมรี่ของผมจะเหนื่อยแล้ว”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”
น้ำเสียงที่เฉียบขาดของภัทรนันท์ทำให้เควินรีบทำตามบัญชา ทันทีที่เป็นอิสระเธอรีบถอยออกราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรค
“ขอตัวนะคะ”
พลอยรุ้งมองตามหลังสาวน้อยที่เดินเป็นลมพัดจากไปแล้วเปรยเยาะเย้ย
“ไปคว้าเด็กสะเหร่อเซ่อซ่าที่ไหนมาคะธีม ดูไม่จืดเลย”
“คุณควรพูดถึงคนอื่นให้สุภาพกว่านี้”เขาเตือนอย่างเคืองๆ พลอยรุ้งฝืนหัวเราะ
“เลิกเล่นละครตบตาได้แล้ว อย่างธีมน่ะหรือจะชอบผู้หญิงแบบยายเมมโมรี่อะไรนี่ ธีมอยากประชดดิวมากกว่า”
“อย่าหลงตัวเอง เราเลิกกันแล้ว”เขาเดินหนีแต่เธอยังตามไปแนบชิด
“ดิวหลงตัวเองเหรอ ธีมหลอกตัวเองต่างหาก ใช่ไหมคะธีม”