โซ่รักปักษ์ใจ

เพราะความเจ็บปวดในอดีตทำให้เธอหายไปชีวิตของเขา
เมื่อกาลเวลาพัดพาให้มาพบกันอีกครั้ง
ศรัณย์จึงไม่ลังเลเลยที่จะก้าวเข้าไปในชีวิตและรักเธอ
แต่ในพื้นที่อันตรายอย่างนี้ ชีวิตของผู้พิทักษ์อธิปไตยแขวนอยู่บนเส้นด้าย
ชีวิตของผู้ดูแลและรักษาก็ไม่มั่นงคงเช่นกัน
แล้วอย่างนี้ความรักที่ว่า มันจะยืนยงมันคงได้เพียงไหนกัน

“ปล่อยไปแบบนี้จะดีหรือ”
หมออธิปที่กลับมาทำงานแทบจะทันทีที่ได้ข่าวที่โรงพยาบาล เอ่ยปากถามอย่างอดไม่ได้เมื่อมองตามท้ายรถยนต์สี่ประตูคันใหญ่ของผู้พันณัฐที่อาสามารับสองพี่น้องไปส่งสนามบิน
ศรัณย์มาส่งเธอเป็นครั้งสุดท้าย มาส่ง...โดยไม่อ้าปากเอ่ยอะไรออกไปแม้แต่คำเดียวเพราะเขากลัวว่าจะหลุดพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจวนไปมาตลอดเวลา
’อย่าไปนะ’ แม้แต่วินาทีที่มองตามท้ายรถคันนั้นเขาก็ยังคิดอยู่อย่างเดียวเหมือนคนบ้าไม่มีผิด
เธอไม่ได้ทำท่าทีตกใจเมื่อเห็นเขา แววตาดำหม่นไม่เปลี่ยนไปสักนิด ไม่ยิ้มไม่สนใจมองทะลุตัวเขาไปเหมือนมองไม่เห็น
เจ็บปวดแต่ก็โล่งใจว่าเธอน่าจะทำใจได้ไม่ยากนักเพราะเธอเข้มแข็งและมั่นคงมากพอ
ไม่มีบทสนทนาระหว่างกัน เธอเดินขึ้นรถจากไปเงียบๆ ไม่สนใจเมื่อเขาชิดเท้าทำความเคารพ จากไปเงียบๆ เหมือนสายลมวูบหนึ่งเท่านั้น
“อย่าไปนะ.....” หมออธิปอึ้ง...ศรัณย์เอ่ยคำนั้นออกมาจนได้
แต่พูดมันให้สายลมที่พัดมาแผ่วๆ ฟัง แทนที่จะเป็นเธอ
“โซ่ แกโอเคมั้ย” เขาส่ายหน้าหันหลังแล้วเดินคอตกจากไปโดยไม่ให้คำตอบ