วอนรัก

วันนั้นเขาเป็นคนอ้อนวอนให้เธอปล่อยเขาไป ทว่าวันนี้ใจกลับโหยหา... หากว่า 'ไม่มีอะไรสายไป สำหรับการเริ่มต้นใหม่' เขาจะใช้มันเริ่มต้นใหม่กับเธอ จะอ้อนวอนยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้ใจของเธอกลับมาเต้นได้ใหม่อีกครั้ง...

“คุณกานต์รู้ไหม มลไม่เคยหวัง ไม่เคยคาดหวังกับใครสักคนว่าเขาจะมารัก ว่าเขาจะเป็นของมล”
“...”
“แต่กับเขา...” เธอว่าแล้วใช้มืออีกข้างจับท้องของตัวเอง “มลรู้สึกมีความสุขมากที่มีเขาอยู่ในนี้กับมล ถึงเขาจะไม่รักมล... แต่เขาทำให้มลมีความหวัง มลจะดูแลเขาให้ดีที่สุด เขาคงรักมลบ้าง แต่หากไม่... มลจะรักเขา จะรักให้หมดหัวใจ ให้ทั้งหมดที่มลมี”
“มล...”
“คุณกานต์ขา มลอยู่ไม่ได้หรอกนะ แค่คิดว่าจะไม่มีเขา มลอยู่ไม่ได้ มลต้องตาย ต้องตายแน่ ๆ ฮือ ๆ”
ร่างของวิมลกานต์ถูกรวบไปกอดไว้อีกครั้ง กานต์พงศ์จุมพิตย้ำ ๆ ตรงขมับของคนในอ้อมกอดหวังให้สัมผัสของเขาช่วยปลอบโยนให้เธอรู้สึกดีขึ้น และสัญญากับตัวเองว่าต่อไปนี้เธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการ
“มลทำตามที่คุณกานต์ขอทุกอย่าง แต่ครั้งนี้... มลขอนะคะ”
แววตาคนพูดรอคอย กานต์พงศ์จับเส้นผมที่รุ่ยร่ายเปียกชื้นด้วยน้ำตา แล้วเช็ดมันออกอีกครั้ง แต่เป็นปากของเขาที่จูบซับให้แทน ก่อนจะแนบหน้าลงกับหน้าผากมน ทิ้งสัมผัสนิ่งนาน เรียกกำลังใจให้ทั้งตัวเขาและเธอ
กานต์พงศ์จับมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง ยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่จริงใจแตกต่างไปจากทุกที
วิมลกานต์หัวใจเต้นถี่ขึ้น ความรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดเกิดขึ้นกับใจ
“ผมคงให้ตามที่มลขอไม่ได้”
แต่ครั้นได้รับคำตอบ รอยยิ้มก็พลันเลือนหายไปจากใบหน้า น้ำตาที่แห้งเหือดไปเริ่มคลอนัยน์ตาคู่สวย มองไปที่ชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ