พญามารพ่ายรัก

บนเส้นทางเดิม แม่สาวน้อยขี่จักรยานอ้อยอิ่งคล้ายยังอยากดื่มด่ำกับบรรยากาศ ชายหนุ่มลองงดเปิดไฟหน้า ขับตามเงียบกริบไม่ยอมแซง คิดสนุกว่าถ้าเร่งความเร็วแล้วปาดหน้าล้างแค้น หล่อนคงร้องวี้ดว้ายอกสั่นขวัญแขวน นึกขำเองจนยิ้มออกมา จังหวะนั้นอยู่ๆ หล่อนก็เลี้ยวกลับกะทันหัน

“เอาอีกแล้ว” ศักดิ์รพีร้อง เหยียบเบรกทันใด แต่สาวน้อยพร้อมจักรยานก็ล้มลงไปจนได้ เขาเปิดประตูแล้ววิ่งไปหา “เป็นไงบ้าง เจ็บไหม?”

“ถามได้...โดนเองมั่งซี” สลิลทิพย์อุบอิบ นิ่วหน้าด้วยความปวดแปลบ ชายหนุ่มยกจักรยานที่ทับขาซ้ายหล่อนออก มองเด็กสาวปัดทรายจากแผลตามข้อศอก แขนขาถลอกปอกเปิกอย่างน่าสงสาร

“ขอโทษนะครับ ขอโทษ”

หล่อนเงยขึ้น เพ่งเขาแล้วอ้าปากค้าง “ท่านศักดิ์รพีใช่ไหมคะ?”

“ใช่ครับ...”

“ดิฉันเองน่ะค่ะ ที่ส่งจดหมายให้ท่าน”

“เอาเถอะๆ เรื่องอื่นไว้ก่อน ผมจะพาไปหาหมอนะ”

“อย่าเลยค่ะ แผลนิดเดียวเอง เอ่อ...ไม่ต้องค่ะ” หญิงสาวห้ามเมื่อเขาเอื้อมมือจะช่วยเหลือ หล่อนเพียรลุกขึ้นแต่เซล้มลงไปอีก ศักดิ์รพีก้มลงจับต้นแขนยกตัวหล่อนขึ้นประคองไว้

ความรู้สึกวูบวาบแล่นซ่านที่ได้สัมผัสเนื้อตัวอบอุ่น เขาเผลอรัดแน่นขณะที่หล่อนพยายามผลักออก พูดแต่ “ดิฉันไหวค่ะ...ไหวค่ะ”