มหรรศยาลัย ๒

.....รัก จะสถิตไว้ในความทรงจำ
ตราบวันนี้...ที่ยังมีความรู้สึก มีจิตใจ...มีหัวใจ
เกิดชาติใด ภพไหน จะจดจำไว้
ต่อให้อยู่ไกลแสนไกล จดจำกันได้ .... ศรัทธารักที่อยู่ในใจ
จะให้เรา....หากันจนเจอ
..........................................................................
ร่างหนาของบุรุษผู้มีบาดแผลมากมายตามร่างกายกำลังร้องไห้โฮอยู่หน้าปราสาทที่ถูกเพลิงไหม้วอดวายไปกว่าครึ่ง รอบด้านมีร่างของผู้คนมากมายนอนล้มตายเป็นจำนวนมาก ปุระสิงขรยกมือขึ้นกุมหน้าอกด้านช้ายก่อนทรุดฮวบลงกับพื้นเหมือนหัวใจแหลกสลายอยู่ตรงนั้น
"ฮือๆๆๆ ขะ...ข้าทำตามสัจจะไม่ได้พระองค์ ฮือ ข้าสูญสิ้นหมดทุกอย่างแล้ว ฮือๆๆๆๆ"
ชายหนุ่มก้มหน้าร้องไห้อย่างน่าเวทนาท่ามกลางความเงียบสงัดหลังโศกนาฏกรรมครั้งยิ่งใหญ่
ร่างบาดเจ็บที่อ่อนแรงค่อยๆพยุงกายไปหาร่างนาคีเขียวที่นอนนิ่งไร้วิญญาณ พลางโอบกอดนางให้ขึ้นมาสู่อ้อมแขน บรรจงซบหน้าลงบนหงอนแหลมอย่างร้าวรานใจก่อนร่างกายจะหมดสิ้นเรี่ยวแรง ล้มลงไปนอนแผ่ราบกับพื้นข้างร่างของคนรักสาว
สายตาอันเต็มไปด้วยน้ำตาหันไปมองปราสาทที่มีควันโขมงขึ้นเป็นกองๆอย่างเสียใจที่ไม่อาจทำตามสัจจะที่ให้ไว้แก่พระเจ้ากฤตศิลาได้ สุดท้ายตนก็ประสบความปราชัยอย่างราบคาบ
เสียงฝีเท้าและไม้เท้าดังกระทบพื้นดินดังขึ้นมา ฤาษีศิศะเดินมาหยุดอยู่ใกล้ร่างของชายหนุ่มผู้มีจิตใจเลือนลอย
"หากไม่ไหวก็ไปเถิด อย่าเก็บสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เป็นความทรมานแก่จิตใจเลย"
ฤๅษีศิศะเอ่ยโปรดด้วยความเมตตา ร่างชายหนุ่มขยับได้เพียงเปลือกตาเนื่องเพราะพิษบาดแผลที่ถาโถมจนไม่อาจทนได้อีกต่อไป
"ข้าเป็นนักรบ...ที่สู้กับเขตแคว้นใดก็มีชัย แต่ข้าต้องมาพ่ายแพ้ให้แก่ผีตนเดียว ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับ มันสาหัสเหลือเกิน จะอยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ไม่ได้ตาย..."
"ไปเถิดลูก ไปสู่สุคติภูมิ"
ร่างหนาร้องไห้ออกมาอย่างทรมานทั้งกายและใจ มือหนาค่อยๆยกขึ้นยื่นไปจับเท้าของฤาษีศิศะเบาๆเพื่อยึดเหนี่ยวจิตใจอันบอบช้ำ
"ขะ...ข้าทรมานเหลือเกิน"
"ทำใจให้สบาย หลับตาลงเถิด"
ฤาษีศิศะปลอบโยนชายหนุ่มตรงหน้า บาดแผลที่เขารับมาทำให้ร่างกายไม่สามารถดำรงคงอยู่ได้แล้ว มีแต่พันธะนาการทางใจที่บีบคั้นให้เขาไม่อาจตัดใจหลับตาลาลับได้
ชายหนุ่มหันกลับมามองร่างนาคที่นอนแน่นิ่ง ก่อนจะรวบรวมกำลังใจเฮือกสุดท้ายเอ่ยออกมา
"พวกเขาจะต้องชดใช้...กับสิ่งที่ทำกับเจ้า...ความเจ็บปวดนี้ ข้าจะเพียรเฝ้า รอวันเอาคืน!"
จบสิ้นคำสัจจะนั้น ร่างหนาก็ทรุดฮวบลงสิ้นใจ ฤๅษีศิศะก้มลง ใช้มือปิดดวงตาของชายหนุ่มให้หลับลง
"ให้มันจบลงแค่นี้เถิดหนา อย่าได้ต้องแวะวนมาระรานกันอีกเลย ชาติภพเดียวที่เจ้าเจ็บปวดก็เกินพอแล้ว จะสานต่อกรรมนั่นไปใยเล่า"
ฤๅษีศิศะเตือนออกไปหวังให้วิญญาณของชายหนุ่มได้รับรู้แม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดก็ตามที