สุดปรารถนา เล่ม 2 (จบ)

'“คุณรู้ไหมว่า ที่ผมตัดสินใจจะบอกคุณเดี๋ยวนี้ ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องที่คุณกำลังเจ็บใจคนอื่น ทั้งที่มันก็มีส่วนช่วยให้ผมตัดสินใจจริงๆ เมื่อผมกำลังแน่ใจว่า คุณเองก็กำลังถูกสังคมทำลายความเป็นตัวของตัวเอง เช่นที่ผมถูกทำลายมาตั้งแต่หัวเท่ากำปั้น กระทั่งโต และ กระทั่ง..เสียขา
นัยน์ตาวีณาเบิกขึ้นนิดๆ อย่างลืมตัว เมื่อท่ายืนตะหง่านโดยอาศัยปลายเท้า ที่มักต้องวางห่างกันเล็กน้อย เพื่อให้ท่ายืนมั่นคงที่สุด มาบัดนี้ ชายกางเกงที่ห่อหุ้มสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นถนัด ถูกเลิกขึ้นด้วยมือไหวนิดๆ จากลมหายใจที่หอบแรงจนรู้สึกได้ แม้จะห่างออกมาไม่น้อยเลย
“ไอ้นี่ไงล่ะ ที่ทำให้ผมทนสังคมไม่ได้ ขาที่มันเคยเป็นปกติเหมือนคนอื่น แถมยังเคยเป็นขาที่ห่อหุ้มด้วยเงิน ด้วยเสียงเยินยอ ให้ผมหลงสังคม มันกลายเป็นขาที่ถูกมีดกรีดคว้าน เพื่อฝังเหล็กให้ผมยังสามารถเดินกระเผลกไปไหนๆได้ แล้วคุณเชื่อไหมว่า ที่ผมเริ่มไม่แคร์สังคม ไม่แคร์สายตาใครๆ จะเป็นเพราะคุณ เพราะผู้หญิงที่เคยถูกสังคมยกให้สูงเทียมเมฆ ที่ผ่านเข้ามาให้ผมจับต้องได้อย่าง.เมีย ที่ถูกต้องที่สุด ผมจึงคิดเสมอว่า ผมจะแคร์คุณเพียงคนเดียว พราะคุณทำให้ผมรู้ว่า สังคมที่ไม่น่าจะมีความหมายเท่ากับใครสักคนที่เห็นเรามีค่าก็พอ”
“เสียใจ ถ้าคุณจะเข้าใจผิดถึงขนาดนั้น”
“ครับ เสียใจ ที่คุณเองก็วิ่งกลับมาหาสังคมที่คุณรู้ว่ามันไม่เคยจีรัง หรือยั่งยืนสำหรับคุณอีกครั้ง วี ผมอยากจะบอกคุณเดี๋ยวนี้ว่า ทิ้งมันไปเถอะฮะ อย่าอยู่กับสังคมจอมปลอมแบบนี้อีกเลย แล้วคุณก็ไม่ควรต้องเสียน้ำตาให้กับมัน แม้แต่หยดเดียวด้วย”
“องุ่นเปรี้ยว”
ริมฝีปากสีสดยิ้มพราว เป็นรูปหยันอย่างน่าดู ชนิดที่อนุวัตรเคยเฝ้าระแวงยิ้มแบบนี้ จากคนทุกคนที่ผ่านเข้ามาในวงชีวิตเขาจะพึง. เวทนา ส่วนผิดปกติของเขาตลอดมา หากเมื่อลองคิดย้อนจริงๆแล้ว เขากลับไม่เคยพานพบสิ่งที่หวั่นเกรงจากใครเลยสักคน หรือสักครั้ง ชัดเจนเท่าเทียมกับยิ้มตรงหน้าเขาในขณะนี้ หากแต่ ยิ้มนี้ กลับไม่สามารถสั่นสะเทือนให้ต้อง