เจ้าสาวแรกผลิ

เด็กสาวตัวกะเปี๊ยกไม่ใช่สเป็ก หล่อนเพิ่งโต ฟันยังไม่ทันจะสิ้นกลิ่นน้ำนมเลยด้วยซ้ำ สิขเรศ สิงควรรณ เจ้าของไร่พันดาวผู้เปี่ยมไปด้วยเซ็กซ์แอ็ปพีล อยากเอาหัวโขกข้างฝาตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อต้องตกกระไดพลอยโจนเข้าพิธีแต่งงานกับไอ้บัว เด็กอนาถาหน้าตามอมแมวเหมือนแมวคราวไม่มีผิด

.....................................................................

“นาย” มือเล็กดึงดอกไม้แดงออกจากเรือนผมสังกะตัง เอามาหมุนก้านดอกเล่น
“อะไร”
“ข้าร้อน” มันปาดอกไม้ผลุงลงพื้น จับชายเสื้อพื้นเมืองในลักษณะจะถอด
“อย่า!” ชายหนุ่มร้องห้ามเสียหลง อากาศกลางคืนไม่ร้อน ออกจะหนาวเย็นด้วยซ้ำ
“ทำไมล่ะนาย ไม่ให้ข้าแก้ผ้าแล้วนายจะเอาข้าทำเมียได้ยังไง”
“โว้ย!” เศรษฐีชาวไร่โวยเสียงแห้ง เด็กบ้า! เด็กห่าม! เด็กพิลึกกึกกือ! เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น
“อ๋อรู้แล้ว นายไม่ให้ข้าถอดกะจะถอดให้ข้าเองใช่ไหมล่ะ ทีละชิ้นๆ”
“ไอ้บัว!” สิขเรศขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจับร่างเล็กหักกลางให้ขาดออกเป็นสองท่อน
“จ๋า ผัวจ๋าของไอ้บัว” มันช่างสรรหาถ้อยคำมาเย้าหยอก ทำตาเล็กตาน้อยอินโนเซนต์ เห็นก็เห็นมีคนโกรธควันแทบจะออกหู
“ขอร้องละ อย่าเรียกผัวจ๋าได้ไหมมันน่าเกลียด”
“อ้าว! จะให้เรียกว่าอะไรล่ะ ทูนหัวของไอ้บัวก็แล้วกัน ข้าเคยได้ยินจากวิทยุ”
“ไม่เอา! ไม่ชอบ! ไม่อยากได้ยิน!”
“ที่รักจ๋า สุดที่รักของไอ้บัว”
“จะนอนแล้ว” เขาตัดบท ยิ่งคุยยิ่งสุมความเครียด
“นายยังนอนไม่ได้”
“ทำไม”
“ยังจะถาม ก่อนเข้านอนผัวเมียเขาต้องทำอะไรกันก่อนเล่า” ฝ่ายหญิงเดินทื่อเข้าหา ฝ่ายชายถอยกรูดกระทั่งแผ่นหลังชนข้างฝา
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะไอ้บัว ถ้าห้ามแล้วไม่ฟังจะถีบให้กระเด็น”
สาวน้อยยิ้มเผล่ ดวงตาของมันทอประกายอภิรมย์มองเห็นชัด สุกใสสวยกระจ่าง ขนาดสิขเรศกำลังฉุนยังต้องอึ้ง เขาเตือนตัวเองว่าต่อไปอย่าริมองตาหลานสาวพรานบุญอีก มันเหมือนมีมนตร์สะกดให้ใจดวงแกร่งยวบอ่อน เวทมนตร์แห่งป่าดงพงไพรที่เขาไม่เคยเชื่อว่ามี
“กลัวข้าหรือนาย”
“หึ!” ตัวเท่ามดง่ามแต่อวดกำแหง เอวบางร่างจ้อยอย่างไอ้บัวเอานิ้วชี้จิ้มๆ ก็เละเป็นโจ๊กคามือแล้ว