ท่านอ๋อง...ข้าน่ะร้ายกว่าที่ท่านคิด

“ยังเจ็บอยู่หรือ” เสียงชายหนุ่มที่ดังอยู่ใกล้ๆข้างหู ทำให้หร่วนเหม่ยอิ๋งได้สติว่าขณะนี้หลงหย่งเฉิงเข้ามาใกล้เสียจนลำตัวของเขาประชิดแผ่นหลังของนางแล้ว

“ม...ไม่เจ็บแล้ว” น้ำเสียงของหญิงสาวตะกุกตะกักจนตนเองยังรู้สึกได้
เหตุใดเขาถึงเข้ามาในตอนนี้กัน แล้วทำไมต้องเข้ามาใกล้ถึงเพียงนี้ด้วย
ช่วยเอาแผ่นอกของท่านออกไปห่างๆหลังข้าหน่อยได้หรือไม่!
หร่วนเหม่ยอิ๋งได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร

“เอ่อ ข้าน้ำเตรียมเสร็จแล้ว เชิญท่านอาบเถอะ”

อันตรายต่อใจเกินไปแล้ว ข้าต้องออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้!

“ได้สิ” ฟุ่บ! หลงหย่งเฉิงพูดจบก็ปลดสายเชือกที่ผูกกางเกงเอาไว้ในที
ไม่รอให้หร่วนเหม่ยอิ๋งได้ทันเดินออกไปข้างนอกด้วยซ้ำ

“กรี๊ดๆ นี่ท่านทำบ้าอะไรเนี่ย ทำไมไม่รอให้ข้าออกไปด้านนอกก่อน!” เสียงโวยวายตกใจพร้อมด้วยดวงตาที่ปิดสนิทด้วยไม่อยากเห็นภาพอันไม่ควรทำให้อีกฝ่ายดูน่ารักเสียจนหลงหย่งเฉิงอยากจะแกล้งต่อไป จึงจงใจนำเรื่องเมื่อคืนนี้มาพูดแบบกำกวม

“อ้าวก็เจ้าบอกให้ข้าอาบน้ำได้นี่ ข้าทำอะไรผิดหรือ อีกอย่างเมื่อคืนนี้ตอนเช็ดตัวให้ข้าไม่ใช่ว่าเจ้าก็เคย...”

“ไม่ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ไม่เห็นอะไรเลยจริงๆ” หร่วนเหม่ยอิ๋งวิ่งสะเปะสะปะออกไปจากห้องโดยที่ไม่ทันได้ลืมตาดีด้วยซ้ำ
ร้ายกาจนักบุรุษผู้นี้ นางรู้ว่าเขาจงใจแกล้งนาง แล้วยังมีการอ่อยขั้นรุนแรง
เช่นนี้เห็นทีว่าครั้งนี้จะแย่แล้ว หร่วนเหม่ยอิ๋งเอ๋ย!