นางบำเรอในดวงใจ

จนเกือบรุ่งสาง กว่าทั้งคู่จะผละออกจากกันเล่นเอาเหน็ดเหนื่อย
มะลิซ้อนลืมตา มึนหัว มองซ้ายแลขวาเหมือนมีอะไรเหนียว ๆ เมือกติดซอกขา เมื่อเปิดดูเท่านั้นเธอถึงอ้าปากค้าง พบชายหนุ่มนอนกกกอดเธอไม่ห่าง
ช่วงล่างเธอมีรอยแดงคล้ายเลือดสีสดเปื้อนผ้าปูเตียง ตามเนื้อตัวมีรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ เธอพลิกร่างคนตัวใหญ่ น้ำตาแห่งความเสียใจและความอดสูไหลอย่างกับเขื่อนแตก
จะไปโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ เธอง่ายให้เขาเอง มะลิซ้อนดึงสติกลับมาควานหาเสื้อผ้าเกลื่อนกระจายพื้นห้อง เคลื่อนกายบอบช้ำลงจากเตียงก้าวได้เพียงก้าวเดียวก็ทรุดฮวบลงพื้นพรมสีหวานนอนไร้เรี่ยวแรงใจที่จะลุกเดินไปต่อ
“ลุกแล้วหรือคนดีของอา” เสียงห้าวห้วนบ่งบอกถึงความหิวกระหายในรสชาติเรือนกายแรกรุ่นที่ยังคุกรุ่นภายใต้ผ้าห่มผืนหนาพร้อมที่จะสู้ศึกอีกครา แต่ครั้งนี้หญิงสาวฉวยแจกันป้องกันตัวไม่ให้เขาทำอะไรได้อีก
“ยะ…อย่าเข้ามา ถอยไปนะ ไอ้คนสารเลว กะ…แกมันไอ้คนฉวยโอกาส” ร่างบางร้องไห้ภาวนาขอให้เรื่องนี้เป็นเพียงฝันร้ายตื่นมาแล้วพบแต่เรื่องดี ๆ แต่มันไม่ใช่เลย
เขามีตัวตนที่พรากพร่าสิ่งล้ำค่าในตัวไปและไม่อาจหวนย้อนคืนมาได้อีกแล้ว
“อะไรล่ะครับคนดี เมื่อคืนเรายังสนุกด้วยกันอยู่เลย” เขาเน้นเสียงเน้นคำย้ำเตือนให้ได้ยินอีกว่าเธอไม่สดสะอาดเหมือนดั่งเก่าก่อน