ดอกไม้ที่หายไป (The lonely garden 2)

สติสัมปชัญญะที่หลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิดนั้น นพนรรจ์รู้สึกถึงร่างผอมบางที่ขัดขืน แต่ยิ่งทำให้เขามีอารมณ์พุ่งพล่าน เขาควานไล้ริมฝีปากและบดเบียดลงบนปากอ่อนนุ่มนั้นอย่างคนกระหาย กลีบปากที่เม้มแน่นนั้นถูกเขาเปิดออก ลิ้นอุ่นร้อนชอนไชเข้าไปกระหวัดรัดรึงหักหาญและเอาแต่ใจอย่างที่สุด แต่เพียงชั่วครู่ชายหนุ่มก็รับรู้ถึงแรงสะอื้นในอ้อมอกของเขา
เขาชะงัก สติที่ยังพอหลงเหลือเพียงนิดนั้นกลับคืนมา ใบหน้านั้นหลับตาแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้ม ริมฝีปากนั้นสั่นระริก เขาถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบแว่นที่ถูกโยนทิ้งนั้นขึ้นมาสวมใส่ ร่างผอมบางนั้นรีบขยับลุกขึ้นแล้วกระถดตัวถอยห่างจากเขาทันที ดวงตากลมโตนั้นแดงช้ำและเต็มไปด้วยน้ำตา
“พี่..ขอโทษ” เขาพูดเพียงแค่นั้น ก็ผลุนผลันออกจากห้องนั้นไปอย่างรวดเร็ว
ธันวาซบหน้าลงกับเข่าของตัวเอง ร่างนั้นสะอื้นไหว เขาไม่เข้าใจว่า นพนรรจ์ต้องการอะไรจากเขากันแน่.. ทั้งๆที่ไม่ได้รัก..ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย..หรือเห็นเขาเป็นตัวแทนของคนผู้นั้น อดีตคนรักที่ตายไปแล้ว. นพรรจ์คงคิดเพียงแค่นั้นและคงไม่มีวันที่จะมองเห็นเขาเป็นธันวา ..คนที่คอยมองแต่เขาคนเดียวตลอดมา.. แล้วหยาดน้ำตานั้นก็รินไหลลงอาบแก้ม ความเจ็บปวดที่ไม่เคยรู้จักนั้นหลั่งไหลมาจากไหนกันมากมายถึงเพียงนี้..
ร่างผอมบางซบลงกับหมอน พลางสะอื้นไห้อยู่อย่างนั้น..