Missing Piece เติมรักให้เต็มใจ พี่ชายข้างบ้าน

ผมโกรธมากที่รู้ว่าพี่ไบร์ทจงใจหลบหน้าผม ผมไม่ชอบที่เวลามีอะไรไม่พูดกันตรงๆ วันนั้นพี่เขายังนอนกอดผมทั้งคืน แล้วนี่คืออะไร ทำไมต้องหนี ทำไมต้องทำท่าเหมือนรังเกียจผมขนาดนั้น
“ทำไมต้องหนีผม ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ” ผมเริ่มรัวคำถามใส่
“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ได้หนี! แม่งพูดไม่รู้เรื่องว่ะ”
“พี่นั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง เพราะเรื่องที่พี่กอดผมคืนนั้นใช่ไหม พี่เลยหลบหน้าผม”
“กอดเหี้ยอะไร มึงอย่าพูดหมาๆ แบบนี้นะ กูไม่ได้พิศวาสมึงขนาดนั้น แค่คิดกูก็ขนลุกละ” ผมอึ้ง ไม่คิดว่าพี่ไบร์ทจะพูดออกมาแบบนั้น
“แบบนี้เองสินะ…” ผมน้ำตาไหล เจ็บจุกไปหมด เรื่องนั้นผมคิดไปเองคนเดียวสินะ
“แบบไหนของมึง”
“โอเค ผมเข้าใจแล้ว ผมมันน่ารังเกียจสำหรับพี่ ผมแม่งไม่น่าใจง่ายเลย ผมแม่งไม่น่าชอบคนอย่างพี่ตั้งแต่แรกเลย พี่แม่งโคตรห่วยเลยว่ะ!” ผมโมโหหนัก ควบคุมสติไม่อยู่ ด่าพี่ไบร์ทไป ร้องไห้ไป พี่ไบร์ทยืนอึ้ง
“ไม่ต้องห่วงนะ ต่อไปนี้ผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก” เพราะความน้อยใจที่มีอยู่ ทำให้อารมณ์ผมรุนแรงมากขึ้น ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะทำใจได้ยังไง แต่ถ้าจะให้พี่ไบร์ทพูดจาดูถูกผมขนาดนั้น ผมก็อยู่มองหน้าเขาไม่ไหวเหมือนกัน