มรสุมเสน่หา

ร่างระหงสวยพองามไร้การปรุงแต่ง ก้าวเท้าเข้ามาหาคเชน แอ่นหน้าอกทรงโตล้นตัว มาตรงหน้าคเชน เขามองความสวยงามตูมตั้งตรงหน้า
ความทุกข์ที่ ช่อเพชร หายไปจากเขา หลุดร่วงหล่นลงพื้นเรือ ออกจากใจหมดสิ้น แก้วฟ้า ยิ้มมองหน้าคเชน ที่กำลังหื่นกระสันในร่างกายของเธอ
ใบหน้าสวยยิ้มเหมือนกำชัยในสิ่งที่เธอกำลังทำ มือบางจับชายเสื้อของคเชนดึงออกทางปลายเส้นผมสั้น ด้วยท่าทางที่ยั่วยวน เธอดันร่างหนาของเขาให้นอนลงบนที่นอน
คเชนเอนกายทำตามเหมือนเด็กน้อยเห็นขนมหวาน แก้วฟ้าดึงกางเกงยืดสีขาวของเขาออก เธอเหวี่ยงมันไปกองรวมที่พื้นอย่างไร้ค่า คเชนขยับกายดึงกางเกงในสีขาวของเขาออกเอง มือหนาสั่นเทากระสันอยากในตัณหา ...