หอมหมื่นลี้เร้นรัก (จบเรื่อง)

“ท่านจะยอมเป็นของข้าหรือไม่ยอดรัก” นางโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหูของหลี่อ้าย แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงวาบหวาม
“เจ้ามิควรทำเช่นนี้...หากผู้ใดมาพบเห็นเข้าเจ้าจะเสียหายได้” น้ำเสียงติดขัดเอ่ยท้วง เขาไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับนาง เวลานี้ร่างกายของเขากำลังตอบสนอง แม้จะพยายามฝืนแค่ไหนก็ตาม
“ถ้าท่านกลัวข้าจะเสียหาย ท่านก็แต่งกับข้าและมาเป็นสามีของข้าสิเจ้าคะ”

...............................................................
“ข้าขอไปนอนกับท่านได้หรือไม่ นะเจ้าคะยอดรัก” ออดอ้อนเสียงหวานประหนึ่งสามีภรรยา
“เจ้าชักเริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ สตรีดีๆที่ไหนมาขอนอนกับบุรุษ หามีใครทำกัน”
“ข้าเป็นของท่านแล้วนี่น่า ทำไมจะนอนด้วยไม่ได้ อีกอย่างท่านเป็นชายที่ข้ารักย่อมไม่ผิดที่ข้าจะแสดงความรักออกมาเช่นนี้”
“ข้าไปมีสัมพันธ์กับเจ้าตอนไหนกัน” หลี่อ้ายหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าสตรีดื้อรั้นด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็ท่านสัมผัสร่างกายของข้าแล้ว...”
“เจ้าเป็นคนเริ่มก่อน”
“แล้วท่านได้กอดจูบลูบคลำหรือไม่ล่ะ”
“ก็ทำ...”
“ลูกผู้ชายเมื่อทำแล้วต้องรับผิดชอบไหม”
“รับ...”
“ในที่สุดท่านก็ยอมรับข้าสักที ข้าดีใจเหลือเกิน” ไม่พูดเปล่านางยังเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มหลี่อ้ายหลายต่อหลายครั้ง
“เจ้าเล่ห์ที่สุด”
“แล้วรักไหม”
“ถ้าไม่รักข้าจะยอมเจ้าง่ายๆเช่นนี้รึ”