วันวานร้อยใจ

“ทำไมหัวใจพี่นพเต้นแรงจัง” จากสัมผัสที่มือส่งผ่านความรู้สึกเข้ามา...เภตราก็รู้สึกว่า...ใช่ เต้นแรงไม่แพ้กัน แรงขนาดที่ว่าไม่ต้องใช้สเตทโตสโคปกันเลยทีเดียว
“พี่ก็ไม่รู้ มันจะเป็นแค่ตอนที่แพททำอะไรแบบนี้ให้พี่”
“อัจฉริยะอย่างพี่นพมีคำว่าไม่รู้ด้วยเหรอ”
“เรื่องเดียวที่พี่หาคำตอบไม่ได้ก็คือเรื่องของแพท อย่าทำแบบนี้กับใครนะ” เขาย้ำอีกครั้ง ย้ำด้วยความหวาดกลัว ความหวาดกลัวของเขาจะเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าเท่านั้น เพราะไม่ว่าจะเรื่องอะไร นพคุณจะมีสติจนเรียกว่าไม่เคยกลัว ขนาดเก็บศพเขาก็ทำได้ ปีนเขาสูง กีฬาผาดโผนเขาก็ทำได้ เขาไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย
“ค่ะ แพทไม่ทำ” และคำตอบของเภตราก็ชัดเจน ชัดเจนพอที่จะทำให้เขาเปลี่ยนจากมือที่สัมผัสหน้าอกข้างซ้ายนั้น ให้กลายมาเป็นมือที่เขาอยากจะถนอมเอาไว้ และฝากตราประทับด้วยรอยจุมพิตแบบที่เคยเห็นในภาพยนตร์รักโรแมนติกที่ตอนนั้นไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว แม้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่การกระทำนั้นนำหน้าไปก่อน!
“ขอจองไว้ก่อนนะ อย่าให้ใครมาแตะต้อง พี่หวง”