ฤทธิ์รักจอมอหังการ

ความเฉียบขาดของ ลูเซียส แบลคคารอส ทำให้เขาไม่ลังเลหรือหยุดคิดสักเสี้ยววินาทีที่จะปฏิเสธความต้องการของผู้เป็นปู่ในการแต่งงานกับลัลล์ลลินเด็กในอุปการะของท่าน
ลูเซียสหวนกลับไปคิดถึงเด็กสาวผิวขาว ตัวผอมกะหร่อง ที่ยังห่างกับคำว่าสวยอีกไกล แต่สี่ปีที่ไม่ได้เจอกัน คาดไม่ถึงว่ากาลเวลาจะพรากความขี้เหร่ไปจากเธอจนหมดสิ้น คนที่ปฏิเสธหัวชนฝากลับเป็นฝ่ายสะดุดลมหายใจตัวเองยามได้สบกับดวงตาคมสวยคู่นั้น
เขาไม่ได้สนใจ... แต่ก็ไม่ปล่อยให้เธอคาดสายตา
เขาไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร... แต่ก็ห่วงหาอาทรมากกว่าใคร
เขาไม่ได้หลงใหล... แต่ก็ทะนุถนอมอ่อนโยนกับเธอเพียงผู้เดียว!
-----------------
“ช่างเถอะค่ะ ลัลล์ลืมมันไปแล้ว” ลัลล์ลลินพูดเสียงเรียบ แทนที่เขาจะโล่งใจ ลูเซียสกลับโกรธขึ้นมาง่ายๆ
“เธอว่าอะไรนะ เธอบอกว่าลืมมันไปแล้วอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ ลัลล์ลืมมันไปแล้ว”
“เธอกล้าลืมจูบของฉันงั้นเหรอลัลล์ลลิน”
“อื้อ...” ลัลล์ลลินดิ้นรน ขัดขืน เธอพยายามผลักไสเขา แต่ไม่เป็นผล กำปั้นเล็กๆ รัวลงบนไหล่แข็งแรง แต่เขากลับไม่สะเทือนแม้แต่น้อย หนำซ้ำอ้อมแขนแข็งแรง ยังรัดแน่นขึ้นอีกด้วย ชายหนุ่มจูบเธออยู่อย่างนั้น ลัลล์ลลินระทวย จนเธอต้องเอนกายพิงกายกับอกกว้างอย่างหมดเรี่ยวแรง ลูเซียสกระชับอ้อมกอดอีกนิด เขาตัดใจถอนจุมพิตอย่างยากเย็น
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอลืมจูบของฉัน ถ้าวันไหนเธอลืม ฉันจะจูบซ้ำๆ ตอกย้ำจนกว่าเธอจะจำได้!”