ทางสายกุหลาบ

ภูเขาไฟฟูจิ ทอดตัวทะมึนอยู่หลังม่านหมอกขาวคลุ้ง จินนี่ปาดมือไปที่กระจกหน้าต่างของโรงแรม เพื่อจะได้มองทิวทัศน์ข้างนอกได้ถนัดขึ้น พอเห็น ก็หันมาส่งเสียงใสแจ๋ว กับคนที่นั่งเขียนเนื้อเพลงอยู่บนที่นอน
“คุณพสุขา มาดูภูเขาไฟฟูจิค่า เห็นแล้ว สวยจริงๆ เลย ยอดเขา มีหิมะด้วยนะคะ นั่น”
เขาขานในลำคอ แต่ตายังไม่ยอมละจากแผ่นกระดาษ ที่เขากางอ่าน พลางทำเสียงฮัมทำนองในลำคอประกอบ จินนี่จุปาก ลากรองเท้าผ้า กับเสื้อคลุมตัวโคร่งของโรงแรม เข้ามาทิ้งตัวลงข้างเขา พลางดึงกระดาษแผ่นนั้นออก
“เบา จินนี่ เพลงนี้ ผมเพิ่งแต่งเสร็จตะกี้นี้เองนะ กลับไป ก็จะเอาไปให้ค่ายเพลงเขาล่ะ เขารอให้ผมเขียนประกอบละครเวที ฟอร์มยักษ์ของเขา”
“มีจินนี่เป็นนางเอกหรือเปล่า?”
เขาไม่ตอบ เพราะรู้ดีว่า ต่อให้ตอบกี่ครั้ง หล่อนก็จะยังเซ้าซี้ให้เขาตอบอีกจนได้ หากคราวนี้ ผิดคาด เพราะหล่อนกลิ้งตัวลงนอนข้างเขา มือซนสอดมาดึงขนหน้าอกเขาเล่น พลางพูดเสียงฝันๆ กับเขา
“ตอนแม่มาส่งเราที่สนามบิน คุณพสุอายมั้ยคะ ที่ ญาติจินนี่ ที่สิงห์บุรี มากันเป็นโขยง แบบนั้น?”
“ทำไมจะต้องอาย?”
“อ้าว ก็เดี๋ยวจะหาว่า บ้านนอก แต่คนที่บ้านจินนี่ เขาเห่อจริงๆ นะคะ ที่จินนี่ได้แต่งงานกับนักแต่งเพลงผู้ยิ่งใหญ่ ขนาด ไปแต่งที่บ้านจินนี่ ยังมีแขกทางกรุงเทพฯมาเพียบ หนังสือพิมพ์ก็ลงซะขนาดนั้น เขาหาว่า จินนี่ เป็นสาวน้อยมหัศจรรย์ ที่พิชิตหัวใจพ่อม่ายเนื้อหอม ใช่มั้ยคะ? แหม แล้ว ทำไม ข่าวทีวี ต้องมาถ่ายสินสอดที่คุณพสุให้ ไปออกทีวีด้วย ใครๆ เลยรู้ว่า จินนี่ ได้สินสอดมาเป็นสิบล้านแน่ะ”