รอยราคีมาเฟีย

รอยราคีที่มาเฟียอย่างเขาฝากฝังไว้ในเรือนกาย

แสนยากเย็นที่จะลบเลือน

ยิ่งพยายามลืมเท่าไหร่ ยิ่งต้องจดจำมากมายเท่านั้น

..........................


"เอ๋... ปล่อยฉันก่อนค่ะ ห้ามจับตัวฉัน ฉันแค่ชงเหล้าให้คุณดื่มเท่านั้นนะ" เสียงบอกคนที่กำลังกอดและซบหน้าหล่อเปี่ยมเสน่ห์กับร่องอกอวบอิ่มของหล่อน...
เควินยิ้มที่ความรู้สึกของหล่อนช้าเหลือเกินที่เพิ่งจะมาสั่งห้ามเขาตอนที่หล่อนอยู่บนตัวเขาได้เป็นนาน จนเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกับร่างแน่งน้อยของหล่อนไปถึงไหนต่อไหน...
"ต้องย้อมใจอีกสักแก้วหน่อยไหมสาวน้อย... ถึงจะได้เลิกเล่นตัว" บอกพึมพำ ก่อนจะกระดกบรั่นดีในแก้วเข้าปากก่อนจะโน้มดวงหน้าสวยของหญิงสาวเข้าหาเขา เพื่อบรรจงจูบหล่อน ร่างบอบบางถูกรั้งให้นอนลงไปพร้อมกับบรั่นดีขมแสบร้อนคอที่ส่งผ่านเรียวปากของเขาถูกกลืนไปในลำคอจนแทบสำลัก...


หลังจากนั้น...
ความรู้สึกล่องลอยเหมือนฝันที่วาบหวามก็บังเกิด...
ผิวกายสัมผัสได้ว่ามีมือร้อนที่ไล้ลากไปตามผิวกายทุกตารางนิ้วนั้นหญิงสาวไม่ได้รับรู้ได้ชัดว่า คือความฝันหรือความจริง... รู้เพียงแต่ว่าหล่อนดิ้นพล่านเร่าร้อนทรมาน ภายใต้ริมฝีปากเจือกลิ่นแอลกอฮอล์และฝ่ามือร้อนรุ่มของเควินที่สำรวจนวดเคล้นไปทั่วทั้งกาย
จะว่าเขากำลังโรมรันหล่อนแต่มันก็ดูรางเลือนจนแทบแยกไม่ออกว่านี่คือความจริงหรือความฝันกันเเน่...
รู้แต่ว่าหล่อนกำลังเมามันและวาบหวามยิ่งกว่าเมารสเมรีเสียอีก มุกลดาภาวนาด้วยสติที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดว่าให้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นนี้เป็นเพียงแค่ความฝัน
แต่...ทำไม มันถึงรู้สึกเหมือนเกิดขึ้นจริงเหลือเกิน