ตำหนักรักปลายทุ่ง

วัสดุสาน ที่เขาพอจะจำได้ว่า หล่อนเรียกว่าข้อง ที่หล่อนสะพายบ่ามาด้วย ถูกขยับ เทพกรยืนอยู่กับที่ ขณะหล่อนเดินย่ำลงไปในบริเวณที่น่าจะลึกกว่าผิวถนน เขามองตามอย่างทึ่ง เมื่อเห็นหล่อนก้มตัว จับจ้องนิ่ง ครู่เดียวเท่านั้น หล่อนก็สามารถตะปบปลา ด้วยสองมือ หย่อนมันลงข้องได้
“โห.. ได้แล้วเหรอ เก่งจัง”
“เอากี่ตัว? สักสามสี่ตัวแล้วกันนะ หิวแล้ว เอาไปพอแกงกิน ถึงเย็นนี้ก็พอ”
แล้วหล่อนก็สะพายข้องกลับมา เทพกรถามอย่างสงสัย
“ทำไมจับง่ายจัง? ปลาอะไรน่ะ?”
“ปลาหมอ.. ที่จับง่าย เพราะมันขึ้นมาแถกเหงือกหายใจบนผิวน้ำ ไอ้ปลาพวกนี้ มันพวกประมาทไง เลยโดนเราเอามาต้มแกงง่ายๆ เดี๋ยวเราแวะเด็ดผักไปแกงด้วยนะ อยากกินผักอะไรล่ะ”
“มีอะไรบ้างล่ะ?”
“แหม ถามอย่างกะตลาด.. ตามชายทุ่ง มันก็มีแต่พวกตำลึง ผักบุ้ง.. เอาทั้งสองอย่างแล้วกัน ถ้าผักบุ้งอ่อน เดี๋ยวจะเอาไปผัดไฟแดงให้กินด้วย เอามั้ย?”
อา..สำหรับที่นี่ มันคืออาหารที่ดีที่สุดสำหรับเขาแล้ว...
รอบตัว คือท้องทุ่งกว้าง..เห็นยอดตาลยืนต้นโด่เด่เป็นระยะ เขามองอย่างสุขใจแปลกๆ จนไม่อยากเชื่อว่า คนที่เคยข้ามน้ำข้ามทะเลไปอยู่ที่บ้านเมืองของประเทศที่ได้ชื่อว่า สวยงาม มีความเจริญมากมาย จะมาซาบซึ้งกับทิวทัศน์ที่ดูจะห่างไกลความเจริญแบบนี้...
มันเหมือน..ที่แห่งนี้..คือ แผ่นดินของเขา....