เกมรักในรอยทราย ภาค 3 กลมาร

ฝูงม้ากว่าสี่สิบตัวควบเกาะกลุ่มกันมาผ่านทะเลทรายยามเช้าด้วยความเร็วสม่ำเสมอ เจ้าชายอัมฟาลเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำเย็นฉ่ำจากทีมส่งน้ำมาราดรดลงบนตัวม้าขวดแล้วขวดเล่า โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะร้อนหรือหิวน้ำแค่ไหน เวลาอย่างนี้ม้าก่อนเท่านั้น เขามองไปยังทะเลทรายเบื้องหน้าที่พระอาทิตย์กำลังขึ้นมาจากขอบฟ้า ขณะที่กำลังควบเจ้าสมิทธ์ม้าแข่งคู่ใจราคาแพงผ่านทะเลทรายมุ่งหน้ากลับเข้าคอก

“อีกสองเดือนจะแข่งแล้วยังหาสัตว์แพทย์ไม่ได้เลย บ้าจริงๆ”
ลำพังสัตวแพทย์ทั่วไปมันก็พอจะมีอยู่หรอก แต่สำหรับม้าแข่งมันต้องยิ่งกว่านั้น สัตวแพทย์ดีๆ สำหรับม้าแข่งค่าตัวแพงแค่ไหนเขายอมสู้ แต่ของแบบนี้มีเงินอย่างเดียวไม่พอ จะหาคนได้หรือเปล่านั้นต่างหากเรื่องใหญ่ เขาประกาศรับสัตวแพทย์มาเดือนกว่าแล้ว ไอ้ที่มาสมัครก็เป็นสายสืบมาจากคอกอื่นจนต้องไล่เตะออกไป บางคนก็ติดสัญญาจ้างงานยาว ถ้าจะเอามาก็ต้องหักกับคอกอื่น ดีไม่ดีเสียทั้งเงิน เสียทั้งความลับ เสียทั้งเพื่อน

“บ้าจริงๆ เลย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ไอ้วรวัตว่าไงว่ะเนี่ย กลับไปเมืองไทยไปอาทิตย์กว่าแล้วยังไม่ส่งข่าวมาอีกไอ้เพื่อนบ้า” ยิ่งคิดถึงครั้งสุดท้ายที่คุยกับมันหลังงานแต่งงานของราชิตยิ่งอยากเตะมันซ้ำ

“อยากได้สัตวแพทย์หรือ” วรวัตหยิบบาบีคิวมานั่งแทะ หน้าตาหล่อเหลานิ่งเฉยเมื่อคิดถึงใครสักคนที่รู้จัก “จริงๆ ก็มี เขาเป็นนักกีฬาขี่ม้าด้วย เป็นสัตวแพทย์ด้วย แต่..ขอคิดดูก่อน”

“อะไรว่ะ ทำไมต้องขอคิดดูก่อน” ราชิตมองหน้าเพื่อน

วรวัตยกไม้บาบีคิวชี้ไปที่ฮัสซันกับราชิต “พฤติกรรมของนายสองคนทำให้ฉันต้องคิดดูก่อน เพราะมันเคยมีประวัติว่าส่งใครมาทำงานกับพวกนายมักจะโดนงาบหมด ฉันส่งภัสมาทำงานก็โดนน้องงาบ พาทีส่งนลินมาทำงานก็โดนพี่งาบ ฉันไม่อยากพลาดเป็นครั้งที่สาม”

“เฮ้ยอย่าบอกนะว่าสัตวแพทย์คนนี้เป็นผู้หญิง” ราชิตถาม

วรวัตนั่งแทะบาบีคิวทำท่าเหมือนไม่อยากตอบ “ใช่เป็นผู้หญิง” เขาชี้ไม้บาบีคิวไปที่อัมฟาล แล้วอยากจะเสกคาถาให้ฟ้าผ่ามันตอนนี้เลย “นายไว้ใจไม่ได้ที่สุด”

อัมฟาลหัวเราะก๊าก “เฮ้ย น้อยๆ หน่อย พูดอย่างกับว่าสวยซะเหลือเกิน”

“เอาไว้ฉันไปคุยก่อน ถ้าเขาสนใจจะโทรมาบอก” วรวัตไม่ใส่ใจจะตอบซะอย่างนั้น แต่อัมฟาลยังคาดคั้น

“แล้วตกลงสวยหรือเปล่า”

“ถามทำไม”

“กูอยากรู้”

“กูไม่บอก” วรวัตเอาไม้บาบีคิวชี้หน้าอัมฟาลแล้วขยับปากพร้อมรอยยิ้มที่กวนประสาทที่สุด “ไอ้-บ้า-กาม”