เล่ห์ราคี

“มีคนมอง” หญิงสาวขยับริมฝีปากบอกญาติผู้พี่ ในตอนที่เดินมาถึงโต๊ะและดึงเก้าอี้ออกนั่ง

“โต๊ะไหน” ชายหนุ่มก็เหมือนรู้สถานการณ์ ถามขึ้นเรียบๆ โดยไม่กวาดสายตาแล

“โต๊ะริมติดราวระเบียงด้านใน ฝั่งนั้นมีคนนั่งอยู่โต๊ะเดียว ผู้หญิงกับผู้ชาย คู่นั้นแหละ”

ทำทีเป็นคุยเรื่องอื่นกันอีกครู่ เพื่อนร่วมโต๊ะของเธอจึงได้เลื่อนสายตาไปตามคำบอก เสมือนว่ามองโดยไม่ตั้งใจ ครั้นแล้วก็หันกลับมากระซิบเสียงขรึม

“จุดไต้ตำตอเข้าแล้วไหมล่ะ...ยัยสลิล เมียไอ้ภราดล”

“คนนั้นเหรอ” หญิงสาวตาโต โชคดีว่าเธอนั่งเกือบหันหลังให้คนทั้งคู่ ไม่อย่างนั้นคงได้เหลือบสายตาขึ้นมองทันทีเป็นแน่ “แล้วผู้ชาย?”

ถนิตเหลือบตาไปยังโต๊ะเป้าหมายอีกรอบ

“ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยเห็น”

“สายตาเขาน่ากลัว”

“จริง” อีกฝ่ายสนับสนุน ไม่ปลุกปลอบใจกันแม้แต่น้อย

ศิรดากัดริมฝีปาก และก่อนจะได้ส่งค้อนงามๆ ให้ญาติผู้พี่ พนักงานร้านอาหารก็นำเมนูมาให้เสียก่อน

ระหว่างที่พวกเธอรับประทานกันไปได้พักหนึ่ง ถนิตเอ่ยบอกเบาๆ

“ลุกกันแล้ว...ยังจ้องกันมาทางโต๊ะเราอยู่เลย โดยเฉพาะนายนั่น...มันมองอะไรของมันวะ” ท้ายๆ ประโยคออกแนวบ่น

ศิรดารู้สึกวูบวาบที่สันหลัง ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาจึงเหลียวไปดู และสบกับสายตาคมกล้าคู่นั้นจังๆ หญิงสาวแข็งใจมองตอบอึดใจหนึ่ง เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้ใจว่าเธอรู้สึกกลัว