นาคราชอ้อนรัก

เพราะชะตาฟ้าลิขิต กึ่งเทพกึ่งนาคราชนามราหูจึงจำต้องเป็นไปตามสวรรค์บัญชา ที่พวกจิตใจต่ำแฝงเร้นรวมตัวกันกลั่นแกล้ง และเขาก็เป็นเหตุให้สวามีและชายาคู่หนึ่งต้องลืมเลือนกันไปนับร้อยปีกว่าจะได้กลับมาครองคู่ แต่เขาก็ไม่ได้หนีไปไหน คอยดูแลคุ้มภัยไว้ให้สวามีนางในฐานะองครักษ์
ผู้ถูกกระทำไม่ได้ถือโทษ แต่ผู้โกรธกลับเป็นขนิษฐาแสนงามและดื้อรั้น
พระเชษฐาและพระชายาอยากยอมก็ยอมไป แต่น้องน้อยไม่ยอมอภัยง่ายๆ แน่ ชายหนุ่มชอบชีวิตเงียบสงบและเรียบง่าย เรื่องอันใดนาคีน้อยจะยอมให้เป็นแบบนั้น จะป่วนไม่ให้อยู่สุข ยิ่งชายหนุ่มไม่อยากถือสาเด็กไม่ยอมโต ดรุณีน้อยยิ่งพาโลกลั่นแกล้ง
อยากยุ่งให้ยุ่งไป เห็นเงียบก็ใช่ไม่มีความรู้สึก เวลาเขาโมโหขึ้นมาโอษฐ์อิ่มช่างยั่วโมโหนั่นแหละจะชอกช้ำ ยิ่งแกล้งยิ่งหวง ยิ่งลงโทษยิ่งใจสั่น หรือผู้ใหญ่ต้องเปลี่ยนมาใช้คาถาอ้อนเด็กดีนะ อาการใจสั่นถึงจะหาย

“งั้นเราถามอย่างนะ มองไปรอบตัวเจ้าแล้วค่อยตอบ ในป่าทิพย์แห่งนี้มีนารีในโลกทิพย์นี้มาท่องเที่ยวหรือแม้แต่อยู่อาศัยมากมาย นับแต่เทพยันอสูร บางนางแทบเปลือยกายเดิน บ้างก็เปลือยอก ถือเป็นปกติ งดงามมากมีจนพรรณนามิได้ จำเป็นด้วยหรือว่าเราต้องมาแอบดูเจ้า อีกอย่างที่เราเคยเห็นๆ มา ก็พอแยกออกอยู่ว่า ‘งาม’ กับ ‘ดูไม่ออก’ เป็นแบบไหน” ไม่เจรจาอย่างเดียว ดวงตาคมก็มองไปรอบเนื้อนวลอย่างไม่เกรงใจด้วย
“เจ้า!! เจ้าบุรุษปากคม อย่าให้เราหลุดไปได้นะ เราไม่ไปฟ้องแม่นางฟ้าแล้ว เรานี่ล่ะจะจัดการเจ้าเอง ถึงเราจะไม่งามก็ไม่อยากให้ใครมาแตะ เตรียมใจไว้เถอะที่บังอาจกล้ามาแตะต้องเรา สตรีมิให้เข้าใกล้หรือไงจึงต้องมาทำแบบนี้” โดนสบประมาทอย่างอื่นพอรับได้ แต่คำพูดเมื่อครู่ออกจะหมิ่นกันมากไปหน่อย โอษฐ์น้อยเลยต้องโดนลงทัณฑ์
“ไม่ได้กล้าแตะอย่างเดียวนะ อย่างอื่นก็กล้า” คำพูดสุดท้ายก่อนปากหยักจะประกบแนบเข้าหาปากน้อยช่างสรรหาความ มือน้อยที่จะไขว่คว้าเรียกดวงแก้วถูกเก็บพับไปด้านหลัง