นางบำเรอหลงกลรัก

มันหิ้วเอวเธอขึ้นจนเท้าของหญิงสาวลอยจากพื้นแล้วเดินตรงไปที่เตียง มาตาพยายามดิ้นสุดกำลังแต่ไม่เป็นผล มันเหวี่ยงเธอลงไปบนที่นอน มาตารีบพลิกกายจะคลานลงจากเตียงอีกด้านหนึ่ง แต่ถูกมันจับข้อเท้าลากกลับเข้ามาจนชายกระโปรงชุดนอนเลิกขึ้นไปถึงต้นขาอ่อนเผยให้เห็นช่วงขาเรียวขาวอยู่ในความมืดสลัว
“อ๊าย ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ไอ้สารเลว ปล่อยฉัน”
มาตาร้องเป็นภาษาอังกฤษ พลางใช้เท้าอีกข้างที่เป็นอิสระอยู่ถีบมือของมันที่จับข้อเท้าของเธอเอาไว้แน่น เธอพยายามตะเกียกตะกายกระเสือกกระสนจะหนีไปให้พ้นเงื้อมมือของสัตว์ร้าย
“ช่วยด้วย...อื้อ...อื้อ...”
มาตากรีดร้องสุดเสียงก่อนจะถูกมือใหญ่ตะปบปากปิดเอาไว้แน่น ร่างใหญ่หนาของมันทาบทับอยู่บนตัวเธอจนหญิงสาวกระดิกกายไม่ได้ มาตากลัวจนน้ำตาไหลพราก อกสะท้อนขึ้นลงตามแรงสะอื้นและรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก แม้จะพยายามกรีดร้องแต่เสียงกลับอู้อี้อยู่แค่ในลำคอ
“ฉันเอง มาตา”
เสียงทุ้มลุ่มลึกคุ้นหูบวกกับสำเนียงภาษาไทยชัดแจ๋วทำให้มาตาชะงักกึก เธอจ้องหน้าคนร้ายในความมืดสลัวด้วยดวงตาเบิกโพลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวแรงคับอก หลังจากตกตะลึงอยู่เป็นครู่สติก็เริ่มกลับคืนมาเมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาเป็นใคร เธอจับมือหนาใหญ่ออกจากปากแล้วโพล่งออกไปด้วยความแปลกใจระคนคาดไม่ถึงว่า
“ทรงรัฐ!”