Love เหมือนจะใช่ความรัก

อาภานอนยิ้มจ้องมองเด็กน้อยที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่คงเหนื่อยเหมือนกัน เพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงห้องพัก ซึ่งอาภาขึ้นรถก็หลับมาตลอดทางถึงห้องพักอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล้มตัวลงนอนหลับยาวยังไม่ทันที่ริศาจะมานอนเลยด้วยซ้ำ รู้สึกตัวตื่นมากลางดึกจึงสวมกอดริศาและหลับไปจนเพิ่งตื่นเมื่อสักครู่ลืมตาขึ้นมาเห็นปลายจมูกของริศาที่แนบชิดอยู่กับปลายจมูกของตัวเอง เฝ้าสังเกตใบหน้าที่งดงาม ถึงแม้จะไม่ได้เห็นดวงตาคู่สวยก็ตามแต่ความงดงามนั้นไม่ได้ขาดหายไปไหนเลย อาภาอมยิ้มขยับเข้าไปใกล้ๆ เขี่ยเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าของริศาอย่างแผ่วเบา

“หยุดไม่ใช่หรือคะ ตื่นแต่เช้าเลย ฟ้ายังมืดอยู่เลยนะคะ” ริศาพูดงึมงำ อาภายิ้มๆ ดึงตัวริศามากอดเอาไว้

“นอนต่อเถอะ เมื่อคืนกลับมาดึกไปก่อนเวลาจัดรายการนิดหน่อยดี กว่าไม่ต้องรีบ” อาภาบอก

“หายเหนื่อยหรือยังคะ” ริศาถามทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่ อาภาอมยิ้ม

“หายแล้ว ได้กอดก็หายแล้วล่ะ” อาภาจูบเบาๆ ไปที่หน้าผากของริศาที่ขยับตัวให้เบียดชิดมากขึ้น

“แต่หนูง่วง” ริศาบ่นพึมพำจนอาภาหัวเราะ

“นอนต่อเลย เดี๋ยวคุณปลุกเอง” อาภาพูดเบาๆ เพราะริศาเงียบไป

“กอดไว้ด้วยนะคะ คิดถึงจัง” ริศายิ้มอยู่ในอ้อมกอดนั้นจนหลับไปอีกพักใหญ่

“ตื่นไปทำงานได้แล้ว เด็กน้อย” อาภากระซิบบอกและจูบไปที่แก้มของริศา

“กอดหน่อย” ริศาอ้าแขนจนอาภาอดที่จะหัวเราะไม่ได้

“ขี้อ้อนนะ”

“อยากอ้อนนี่นา” อาภาเข้าสวมกอดเอาไว้แล้วดึงตัวให้ลุกขึ้นซึ่งริศาทำเป็นแกล้งทิ้งตัวไม่ยอมลุกยังแกล้งนอนหัวเราะคิกคัก อาภาล้มตัวทาบทับไปบนตัวของริศาที่กอดเอาไว้ทันที

“เดี๋ยวเจ้านายไล่ออก แย่เลยนะ ไม่ได้ทำงานด้วยกัน” อาภาบอก

“เจ้านายใจดีออก คุณพักเถอะ เดี๋ยวหนูเอาผ้าใส่เครื่องให้นะแต่ต้องตากเอง” ริศาอมยิ้ม

“ใส่เครื่องเองก็ได้ ไปเตรียมตัวไป๊”

“ไม่เอาอยากทำให้ก่อนไปนี่นา เวลาเหลือเฟือค่ะ ไม่ต้องไปกินกาแฟตอนเช้ากับเจ้านาย ก็ไม่ต้องรีบ” ริศาหัวเราะ อาภาจูบเล็กๆ ลุกขึ้นและดึงตัวริศาซึ่งลุกขึ้นในทันที