เพชรร้าว

ตำหนิรอยเล็ก กลายเป็นต้นกำเนิดของรอยร้าวบนเพชรเม็ดงาม เพราะเกิดเเต่ตมและเป็นกาฝากดังคำคุณยาย เธอจึงต้องเลื้อยเกาะพุ่งยอดสูงให้ทัดเทียมผู้อื่น ...

“พี่รงค์ขา”
ภาพตรงหน้าบีบคั้นจิตใจหญิงสาวจนเสียงขานชื่อของเขาสั่นพลิ้ว น้ำเพชรเดินย้อนกลับไปทรุดนั่งลงกับพื้นข้างตัวธำมรงค์ บรรจงปาดหยดน้ำจากหน่วยตาด้วยปลายนิ้วเรียว ธำมรงค์หยุดการกระทำของหญิงสาวด้วยการยุดมือเรียวนั้นไว้ในอุ้งมือ
“พี่คงไม่เจ็บปวดถึงเพียงนี้ถ้าหากคุณเพชรจะบอกพี่สักคำว่าไม่ได้รักพี่เลย คุณเพชร ...สงสารพี่เถอะ บอกพี่ได้ไหมว่าคุณเพชรไม่รักพี่” แววตาที่เคยเข้มเข็งนั้นไหวระริก ชายหนุ่มจ้องมองหน้างามหมดจดนั้นด้วยอาการวิงวอน
ร่างบางยืดตัวขึ้นจนริมฝีปากทั้งสองได้ระดับ สายตาสองคู่ประสานกันเต็มไปด้วยถ้อยคำมากมายที่ไม่สามารถออกเสียง น้ำเพชรบรรจงประกบริมฝีปากเรียวลงบนกลีบปากของธำมรงค์อ้อยอิ่งเนิ่นนาน
ชั่วขณะหนึ่งสำหรับคนรักกันทั้งสอง โลกยุ่งเหยิงใบกลมโตหยุดหมุน ทุกอย่างสงบนิ่งนอกเหนือไปจากลมหายใจที่พ่นไอรักจนล้นทรวงอกของพวกเขาทั้งสอง ...คนรักกัน