มนตร์จันทร์

“หึ...” คนช่างแกล้งส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างบางของหญิงสาวในอ้อมแขนตัวแข็งเหมือนถูกคนสาปให้กลายเป็นหิน
“ปละ... ปล่อยมัดนะลม มัดจะรีบไปทำงาน” เมวิกากลั้นลมหายใจบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเทาไม่ต่างจากร่างกาย
“งั้นเราไปอาบน้ำด้วยกันดีกว่าไหมจะได้ไม่เสียเวลา” สก๊อตไม่พูดเปล่าเขายังทำท่าเหมือนจะอุ้มเธอไปเข้าห้องน้ำจริงๆ
“ไม่ๆ มัดอาบเองได้ค่ะ” แต่ไม่ว่าเมวิกาจะห้ามปรามอย่างไรสก๊อตก็ไม่ฟัง เขาพาเธอเข้ามาในห้องน้ำได้สำเร็จก่อนจะปล่อยให้ยืนเป็นอิสระหน้าเคาน์เตอร์อ่างล่างหน้า