แหกกฎ

“แก...คนหนึ่งคนจะหายไปโดยไม่พูดนี่เพราะไรวะ”

“โกรธ งอน ไม่พอใจ เบื่อ เป็นไปได้หมดแหละไอบ้า ทำไม...ร้อนรนอะไร
มาถึงได้มาถามเรื่องเนี้ย” ยีนพูดพลางหัวเราะในลำคอตัวเองเบาๆ เมื่อเห็น
นานๆ เพื่อนสนิทของเธอคนนี้จะสลัดคราบของอาจารย์สาวที่ดูจริงจังไปหมด
ทุกเรื่อง มาเป็นคนที่ดูกระวนกระวายในใจอะไรบางอย่าง

“ก็...ฉันว่าเหมือนฉันจะชอบคนๆ นึงรึเปล่าไม่แน่ใจว่ะยีน” ปาณิสราเอ่ย
ขึ้นพร้อมกับขยี้ศีรษะตนเองอย่างหงุดหงิด เมื่อเจอเหตุการณ์ที่มันควรจะเป็น

แบบนี้...หากแต่เมื่อคนๆ นั้นหายไป ทำไมใจเธอถึงกระวนกระวายชอบกลนัก

“เอ้า...สับสนอะไรปะเนี่ย”

“คือทุกอย่างมันเร็วมากจริงๆ ยีน...เราต่างกันด้วยอายุ รู้จักกันพูดคุยกัน
แต่แล้ววันนึงก็มีเหตุการณ์ที่มันถลำลึก”

!!!!

“นี่แกอย่าบอกว่าแกเสียไปแล้วอ่ะ...เรื่องนั้น” ยีนร้องเสียงหลงออกมา
เพราะไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจอมเนี้ยบมาดครูสาวในชุดแว่นหนาเตอะ เรียบร้อย
สุดโต่งและเคยบอกถึงทัศนคติที่ เธอจะไม่พลีกายให้ใครจนกว่าจะได้แต่งงาน
กัน

“อือ...” ปาณิสราอดสารภาพออกไปไม่ได้ พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือน
ใบหน้ากำลังถูกไฟร้อนอังให้ร้อนฉ่าเสียเต็มทน

“เฮ้ย ฝนจะตก ฟ้าจะรั่วก็วันนี้แหละวะ จริงปะเนี่ย!” ยีนถึงกับร้องตกใจ
เสียงเล็ดลอดออดมาจากปลายสาย ชวนให้คนที่โทรมาปรึกษาอย่างปาณิสรา
ถึงกับอดตัดความรำคาญไม่ได้

“เออ ก็คนเหมือนกันไม่ใช่พระอิฐพระปูนซะหน่อย”

“แล้วจะซีเรียสไปทำไมล่ะ คนนั้นคือใครกันวะ ที่เลยเถิดแกได้เนี่ยปูนา”

“ก็....” ปาณิสราเม้มริมฝากอย่างสนิทแน่นอย่างครุ่นคิด เพราะไม่รู้ว่า
เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น จะเอ่ยปรึกษาคนที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดเวลานี้ดีมั้ย

“ก็อะไร?”

“คนๆ นั้นคือลูกศิษย์ฉันเอง”

“ว่าไงนะ!”