หลงเล่ห์จอมเผด็จการ

เมื่อ นิโคลัส มาร์ส คุณชายหนุ่มจากตระกูลใหญ่ในเดเนริช ถูกปาณิชา นางโจรกระจอกลูบคม ด้วยการใช้เสน่ห์อันแปลกประหลาด และรูปกายอันอัปลักษณ์หลอกลวงให้ได้รับความอับอาย มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ ต่อให้ร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดก็ตามเถอะ เธอต้องมาสยบฤทธิ์ร้ายภายใต้ร่างของเขาเท่านั้น ถึงจะสาสมกับความผิดที่เธอก่อ ต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวเขาก็จะตามตัวกลับมา มาเป็นทาสรับใช้ให้สาใจ!

“ฉันไม่ขายตัวนะคะ แล้วคุณก็อย่าหวังว่าจะปล้ำฉันได้ ฉันไม่ยอมง่ายๆ หรอกค่ะ”
เขามองเธอใช้มือข้างหนึ่งกอดตัวเองอย่างหวงแหน แล้วขำนัก “มีอะไรให้น่าปล้ำฮึ”
“ก็…ไม่รู้แหละ อาจจะ…อาจจะทุกส่วนก็ได้ ก็คุณน่ะมองฉันตาเยิ้มเชียว”
นิโคลัสชะงัก จากอารมณ์ที่เริ่มดี เปลี่ยนเป็นโมโห “เหลวไหล!”
“คุณมอง! เมื่อกี้คุณมองหน้าอกของฉัน ฉันรู้ทันหรอกน่า”
“อย่ามาทำอวดรู้ ผมน่ะไม่ปล้ำคุณหรอก ยายหน้าอกไม้กระดาน ตัวก็ขาวซีดอย่างกับผี ไม่มีอะไรน่าดูน่ามองสักอย่าง ดีหน่อยที่ก้นสวย ช่วงล่างท่าจะเวิร์ค นอกนั้นอย่าให้พูดเลย ต่อให้ลดราคาเหลือร้อยเดียวก็อย่าหวังว่าจะได้เงินจากผม” เขาไม่ชอบผู้หญิงเอเชียสักเท่าไร ยิ่งผอมแห้งแบบนี้ ยิ่งไม่เคยชายตาแล คืนนั้นหากเธอไม่ตัวหอม ก็ไม่มีทางที่เขาจะสนใจหรอก กล้าดีอย่างไร ถึงหาว่าเขามองตาเยิ้ม
“ไอ้ผู้ชายสารเลว พอเรารู้ทันก็หาเรื่องด่าว่า” ปาณิชาต่อว่าเขาทั้งน้ำตา ถ้อยคำของเขามันร้ายแรงต่อจิตใจของเธอ เสียจนเธออยากตายแล้วไปเกิดใหม่ให้รู้แล้วรู้รอดไป เธอไม่ขออะไรมาก ขอแค่เกิดเป็นคนอีกชาติ สมงสมองไม่ต้องมีก็ได้ ขอมีแค่นม จะเอามาฟาดหน้าผู้ชายที่ชอบดูถูกให้ตายคาที่ไปเลย