ฤดูร้อน..ที่มาพร้อมกับคิมหันต์

“นัตสึซัง ชอบหิมะเหรอ” เขาถามขึ้นเมื่อเดินเคียงข้างหญิงสาว
“ก็ชอบสิคะ..สวยออก..คุณว่ามันไม่สวยเหรอ” เธอหันมาถามกลับ
“ไม่รู้สิ..ผมออกจะไม่ค่อยชอบมันด้วยซ้ำ”
“อ้าว..ทำไมล่ะคะ” เธอหันมาถามอย่างสงสัยเต็มที่
“อาจเพราะมันมาพร้อมกับความหนาวเย็น..คุณคงไม่รู้หรอกว่าเวลาหิมะมันตกเป็นเวลาหลายวันหลายคืน มันกองทับถมบนถนน ต้องคอยกวาดออก ทุกสิ่งทุกอย่างจมอยู่ใต้กองหิมะน่ะมันลำบากแค่ไหน....แล้วเวลามันละลายมันดูสกปรกถนนเปียกลื่น และน่าเกลียดมาก” เขาพูดเหมือนไม่อยากเอ่ยถึง
“อืม...ก็ใช่นะ..สำหรับพวกคุณคงใช้ชีวิตลำบากขึ้น..แต่สำหรับฉันมันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์นะ..เกร็ดสีขาวที่หล่นมาจากฟากฟ้า มันเหมือนสิ่งที่ฟ้าประทานลงมาให้..ถึงมันจะทำความลำบากให้กับมนุษย์ แต่มันก็ยังสวยงามอยู่ดี...” เธอหยุดมองหน้าชายหนุ่มแล้วเอ่ยต่อไป
“ยูกิ.....ชื่อของคุณก็แปลว่าหิมะ ไม่ใช่เหรอ...ถ้ามันไม่สวยงามก็คงไม่มีใครเอามาตั้งชื่อให้คุณหรอก..จริงไหม...สำหรับฉันแล้วหิมะมันสวยงามเสมอทั้งในความคิด...และในความเป็นจริง” ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองมาที่เขา..อย่างมีความหมายอะไรบางอย่าง อากิฮิโระยูกิ รู้สึกร้อนวูบขึ้นที่ใบหน้า ทั้งๆที่อากาศเย็นขนาดนี้เขายังรู้สึกถึงเลือดอุ่นที่สูบฉีดแรง... เพราะคนตรงหน้านี้หรืออย่างไร
ชายหนุ่มเอื้อมมือขึ้นจับเส้นผมที่เคลียแก้มของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา..คล้ายกลัวบอบช้ำ
“นัตสึซัง ถึงแม้ชื่อของผมจะแปลว่าหิมะ...แต่ผมกลับหลงใหลในฤดูร้อน..ที่มันเป็นชื่อของคุณ..” เสียงทุ้มนุ่มหูนั้นแผ่วเบา มือของเขาเลื่อนไล้ไปที่แก้มเปล่งปลั่งของหญิงสาว ผิวเนื้อนุ่มนั้นอุ่นจัด แต่นิ้วมือของเขากลับเย็นเฉียบ
หญิงสาวยกมือขึ้นแล้วจับมือชายหนุ่มมากุมไว้ เธอสบตาเขา ดวงหน้านั้นแดงระเรื่อ
“มือของคุณเย็นมากเลย” หญิงสาวกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้ให้อบอุ่นเพราะเธอสวมถุงมือหนา แต่ชายหนุ่มกลับรั้งร่างบอบบางนั้นเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน
อนัตตารู้สึกตกใจแต่ก็หาได้ขัดขืน เธอกลับซุกหน้าลงบนหน้าอกข้างซ้ายของเขา ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย ..แม้หิมะจะโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย