ศัตรูพิศวาส

“ให้ฉันแตะหน้าผากดูหน่อยจะเป็นไรไป อาจจะเป็นเพราะนายไปโดนน้ำเย็นๆ เมื่อตอนหัวค่ำหรือเปล่า เลยทำให้ตัวร้อนขึ้นมาอีก”
“อย่าแตะ!” ภูผาห้าม เขาไม่อาจทนให้ดาริกามาแตะต้องเนื้อตัวที่ร้อนรุ่ม แทบระเบิดของเขาในเวลานี้ได้ นึกถึงมือเรียวของหล่อนที่เขาเกาะกุมนำพาไปสำรวจ สร้างความสนิมสนมกับเขาอีกขั้นแล้ว เลือดในกายของเขาก็พุ่งพล่าน ภูผากำลังต่อสู้กับจิตใจของตัวเอง ระหว่างความรักความต้องการ กับการเกลียดขี้หน้าเขาไปตลอดชีวิตของดาริกา!!
“หน่อยน่า! ทำเป็นหวงตัวกับฉันไปได้ ทีเมื่อบ่าย...” หล่อนดุ แล้วก็ชะงักเพราะลืมตัวไปสะกิดเอาเหตุการณ์ที่เกือบจะจวนทำลายกำแพงของตัวเองขึ้นมา
“ดาริกา!” ภูผาเสียงเครียด เขาจับมือดาริกาไว้ไม่ให้แตะที่หน้าผากของเขา ตาต่อตา ต่างฝ่ายต่างสบสายตากันนิ่ง แล้วความต้องการที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจมาแต่เนิ่นนานก็เป็นฝ่ายชนะ
ภูผารวบตัวของดาริกาเข้าสู่วงแขน เขาปรับให้หล่อนนอนราบลงบนที่นอนที่ทั้งสองไม่เคยได้ร่วมเรียงเคียงหมอน นับตั้งแต่คืนวันส่งตัว ความรักความต้องการก่อให้เกิดความปวดร้าวขึ้นในร่างกายจนสุดเหลือจะกล่าว
“ไม่ต้องกลัว” ภูผากระซิบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลมหายใจที่ร้อนระอุเพราะพิษไข้และความปรารถนารดรินอยู่กับซอกคอของหล่อน เขาจูบหล่อนอย่างทะนุถนอมราวกับดาริกาเป็นของมีค่าที่สุดในชีวิต