เสน่หาเทพบุตรเถื่อน

ตนุสรณ์ เกริกภิไพศาล บุรุษหนุ่มรูปงาม เจ้าของ ‘ไร่ภูรี’ ซึ่งเป็นไร่สวนผสมที่ใหญ่และขึ้นชื่อที่สุดในจังหวัดเชียงราย เขาดูแลไร่ภูรีและคนงานด้วยความเด็ดขาด กฎที่กำหนดขึ้นมานั้นทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด จนใครๆ ต่างก็ขนานนามเขาว่า ‘พ่อเลี้ยงคนเถื่อน’
วันหนึ่งก็ได้พบกับ ราณี ทาร์โค ยามที่ได้สบตากันก็ราวกับว่าโลกหยุดหมุน คนที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนถึงกับต้องครุ่นคิดว่าความรู้สึกของเขามันคืออะไร ขณะที่ราณีกลับหมายมั่นปั้นมือไว้แล้วว่าเขานี่แหละผู้ชายในฝัน และเมื่อเธอต้องการอะไรแล้วก็ต้องได้ มารยาหญิงมีเท่าไรเอามาใช้ให้หมด!

“ว้าย!”
หญิงสาวอุทานเสียงหลง แต่ก็พอมีสติที่จะตวัดแขนทั้งสองข้างคล้องคอเขาไว้เพื่อไม่ให้ตก ดวงตากลมใสมองเสี้ยวหน้าของคนตัวโตอย่างสงสัย
“ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“เธอชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ ฉันไม่ใช่หรือไงยายบาร์บี้ เพราะตั้งแต่เจอกันเธอก็ตามติดฉันเป็นเงาตามตัว แต่พอฉันทำบ้างเธอกลับสงสัย หรือว่าเก่งแต่ปาก” เขาว่าเสียงเรียบ ก้มมองหน้าเล็กๆ อย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่ใช่นะ!” หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงสูง เพราะแต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยโดนใครที่ไหนพูดจาดูถูกมาก่อน “โยลันไม่ได้เก่งแต่ปาก โยลันพูดอะไรแล้วทำได้เสมอ”
“งั้นหรือ...” ชายหนุ่มครางพลางมองหน้าคนในอ้อมแขนอย่างเจ้าเล่ห์ “ขอพิสูจน์หน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหม”
สิ้นประโยคนั้นตนุสรณ์ก็ก้มหน้าลงประทับจุมพิตแผ่วเบากับริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงไปตามอารมณ์ที่จู่ๆ ก็เกิดความต้องการเธอขึ้นมา ท่ามกลางความมึนงงของราณีที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้เขาได้สอดแทรกปลายลิ้นอุ่นร้อนเข้ามา พาให้ร่างบางสั่นน้อยๆ ด้วยความรู้สึกที่เธอไม่เคยรู้จัก
ตุ้บ!
“โอ๊ย! ฮื่อ...เจ็บนะ!”