เกมรักกับดักหัวใจ

“เต้...” เสียงของอัมพิกาอุทานเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา ลมหายใจของเธอสะดุดไปเล็กน้อย อัมพิกามองไปยังชายหนุ่มอย่างตกตะลึงเธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าประธานบริษัท หรือที่ใครต่อใครพากันเรียกท่านประธานจะกลายเป็นรัชชานนท์ไปได้
“ตกใจเหรอครับ คุณอัมพิกา” ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาวตรงหน้านอกจากสายตาที่แสดงความสงสัย และไม่เข้าใจ
“เชิญนั่งก่อน ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ” อัมพิกาตัดสินใจนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าชายหนุ่ม หญิงสาวคิดในใจหรือนี่จะถึงเวลาที่เธอจะต้องเผชิญหน้ากับเขาเสียที
“คุณ...เอ่อ ท่านประธานมีธุระอะไรกับดิฉันเหรอคะ”
“ก็ไม่มีอะไรมาก ขอต้อนรับเข้าสู่เกม เอ๊ย ไม่ใช่สิ สู่บริษัทของผม”
“คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าฉันจะเข้ามาทำงานที่นี่”
“ก็ต้องรู้สิในเมื่อผมเป็นคนรับคุณเข้ามา หวังว่าคุณจะมีความสุขกับการทำงานที่นี่นะครับ” อัมพิกามองเขาอย่างอึ้งๆ
“ขอบคุณค่ะ”
“อ๋ออีกอย่าง คุณต้องทำงานร่วมกับผม คงไม่อึดอัดใช่ไหม”
“ค่ะ” อัมพิกาแทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ เธอนึกไม่ออกจริงๆว่าควรจะตอบว่าอะไรออกไปนอกเสียจากคำว่า “ค่ะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยว” เสียงของชายหนุ่มรั้งเธอเอาไว้ อัมพิกาเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา แวบแรกหญิงสาวรู้สึกว่านัยน์ตาของรัชชานนท์เป็นประกายแปลกๆ มันเป็นแววตาที่แฝงไว้ด้วยความโกรธที่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าชายหนุ่มโกรธเธอด้วยเรื่องอะไร
“คุณเรียกผมว่ารัชชานนท์ก็ได้นะ ผมไม่ค่อยชินกับการที่คนเรียกท่านประธานมันดูแก่เกินไปหน่อย ส่วนชื่ออื่น...ชายหนุ่มเน้นเสียงของตัวเองอย่างชัดเจนเหมือนกับต้องการจะสื่ออะไรถึงเธอ ผมมีไว้สำหรับ “คนสนิท” เท่านั้น”