รัตติกาลเร้นรัก (ฉบับ UNCUT)

//แนวโรมานซ์-พารานอมอล เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ในชื่อเดียวกัน เวอร์ชันนี้มีการปรับปรุงเนื้อหาใหม่ให้กระจ่างขึ้นและเพิ่มรายละเอียดฉากโคมไฟค่ะ//

‘แคทลียา’ หนีจากพวกโจรลักพาตัวเข้าไปยังป่าที่มี ‘หมอกกินคน’
เสือโคร่งสีดำให้ความช่วยเหลือ มันพาเธอไปยังหมู่บ้านลับแล
แล้วกลายร่างเป็นชายฉกรรจ์รูปงามผู้มีบาดแผลบนใบหน้าโดยไม่คาดฝัน
เขาชื่อ ‘อนุพงษ์’ สมิงหนุ่มครึ่งคนครึ่งเสือผู้งดงามและเย้ายวน
เรือนกายหนั่นแน่นกำยำ น้ำเสียงทุ้มทรงเสน่ห์ การแตะต้องที่เชิญชวน
แล้วหญิงใดเล่าจะต้านทานไหว
แต่สิ่งที่อันตรายกับเธอที่สุดก็คือเขานั่นเอง...สมิงผู้ถูกสาปให้ฆ่าคนรัก
สำหรับอนุพงษ์ แคทลียาช่างมีกลิ่นเย้ายวน วาบหวามแทบละลายใจ
และคำสาปนี้เองที่ทำให้เขาอยากครอบครองเธอจนทุรนทุราย...
ราวกับน้ำมันที่ถูกสาดไว้ใกล้กองไฟ ขอเพียงเฉียดใกล้ แรงเสน่หาจึงลุกโหม!

ร่างบางในชุดชั้นในลูกไม้ที่อาบแสงสีส้มนี้ช่างงดงามยิ่งกว่าภาพฝัน ชายหนุ่มก้มลงไปชิมริมฝีปากสีระเรื่ออีกครั้ง แตะต้องภายในโพรงปาก เน้นที่หลังไรฟัน เธอตัวสั่นระริก รสของแมวน้อยช่างหวานล้ำจนลิ้นแทบละลาย เขาปรนเปรอรสสัมผัสด้วยความเพลิดเพลิน เมื่อรู้สึกว่าเธอหายใจไม่ทันจึงถือโอกาสยกตัวขึ้นมาถอดเสื้อของตัวเอง แคทลียาอ้าปากค้าง เบิกตามองเรือนร่างเขาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง
“น้ำลายครับ” อนุพงษ์หัวเราะพลางแกล้งลูบมุมปากของหญิงสาว “แคทนี่ยังไง ผมถอดเสื้อทีไรชอบมองลวนลามอยู่เรื่อย”
“น้ำลายตรงนี้ก็น้ำลายคุณนั่นแหละ!” แคทลียาเอามือปิดหน้าแต่ยังแอบมองลอดผ่านนิ้วอย่างน่ารักน่าชัง “ฉันมองมันผิดตรงไหน กะ...ก็คุณหล่อนี่”
เขาจับมือเธอขึ้นมาแนบใบหน้าข้างที่เคยถูกทำร้าย
“ถึงผมจะมีแผลนี้น่ะเหรอ”
เธอกรอกตาเลิ่กลั่ก ริมฝีปากจิ้มลิ้มสั่นระริกราวกับคำตอบที่คิดมันน่าอายมาก
“ใช่”
“ชอบเหรอ”
“อืม”
“ถ้าชอบ ผมจะให้เป็นสิทธิ์ของแคท ทั้งแผลนี้...ทั้งร่างกายนี้ด้วย”