คนเถื่อนบงการรัก

'เขา' คอยปลอบโยนเธอในช่วงเวลาที่หัวใจของ 'เธอ' อ่อนล้า แถมยังล่อลวงด้วยเพลิงไฟเสน่หา จนเกินจะต้านทานได้ไหว ก่อเกินสายสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นจนยากที่จะ... 'ถอดใจ'

“ทำไมล่ะ กลัวว่าพวกมันจะรู้ใช่ไหม หรือจริงๆ แล้วยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกใครกันแน่ พี่...หรือว่าน้อง ?” ร่างสูงตามมากักขังคนตัวเล็กด้วยการคร่อม สองมือวางเท้าข้างตัวไร้ทางหนีรอด

เนตรอัปสรหน้าชาไปทั้งแถบ มากกว่าความโกรธมันคือความเสียใจและน้อยใจ ทำไมต้องทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ เขานับบ้างไหมว่าคุยเรื่องพวกนี้กันมากี่ครั้งแล้ว

ทำไมถึงไม่เคยเชื่อคำพูดของเธอบ้าง มองดูตัวเองบ้างหรือเปล่าว่าที่ผ่านๆ มา มีแค่เธอคนเดียวหรือมีใครคนอื่นอีก ไปไหนมาไหนด้วยกันแทบจะทุกทีที่มีผู้หญิงเข้ามาทักทาย กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องเก็บความกังวลไว้ภายใต้ใบหน้าเย็นชา

“เงียบ ? คิดนานจังเลยนะ ให้ช่วยคิดไหม” คนที่โดนความโกรธครอบงำใช้มือบีบปลายคางไม่แรงนัก

แต่นั่นมันทำให้เนตรอัปสรคิดว่า นอกจากจะไม่เชื่อใจกันแล้วเขายังไม่เคยคิดรักษาน้ำใจ ทำเหมือนเธอเป็นทาสรักหรือนางบำเรอส่วนตัวของเขา

“ถ้าคิดได้แค่นี้ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก เนตรเบื่อที่ต้องคอยอธิบายทุกครั้ง จะไปไหนก็ไป !” หญิงสาวจ้องตากลับอย่างไม่ยอมแพ้ เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจจนอยากจะผลักไสคนตัวโตแต่รู้ว่าไม่มีแรงมากพอขนาดนั้น “ไปตายเลยยิ่งดี เนตรจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอย่างทุกวันนี้”

คิดว่าไม่อึดอัดเหรอที่ต้องทำทุกอย่างให้เป็นความลับ !

คำพูดของร่างบางทำให้สติของชายหนุ่มขาดลง เขาตีความหมายออกไปอีกทางโดยสิ้นเชิง ใบหน้าคมเข้มนั่นแสดงสายตาวาวโรจน์ อีกทั้งยังขบกรามแน่นเหมือนกำลังปล่อยพายุลูกใหญ่ออกมา

“ได้เนตร ! แต่คนที่ตายไม่ใช่ฉันหรอก เป็นเธอต่างหาก !” สิ้นคำพูดนั้น ริมฝีปากหนาวกลงมากระแทกบดจูบเต็มแรงโทสะ ไม่ว่าเธอจะพยายามทุบตีหรือจิกข่วนหวังดึงสติเขากลับมา มันก็ไม่มีผลเลยสักนิด...