โปรดจงรัก เล่ม 2

“พี่ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”
“อืม...ยังรัก”
หลายครั้งที่จงรักเกิดความสงสัยว่าคนเรานั้นจะรู้สึกเจ็บปวดได้มากแค่ไหน
แล้วจะทนกับมันได้มากเท่าไหร่กัน
“งั้นพี่มาขอคบกับผมทำไม”
ที่ถามไม่ใช่เพราะโกรธ ไม่เลยสักนิดที่คิดจะโมโห แต่ที่ถามเพราะจงรักอยากรู้จริงๆ
แต่สิ่งที่อยากรู้ก็ไม่มีทางได้รู้ง่ายๆ เมื่อเมฆาตอบออกมาเพียงแค่
“ขอโทษนะ”
“พี่ไม่ผิดหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธเลย...แต่ในเมื่อพี่เองก็พูดออกมาแล้ว
ผมจะขออะไรพี่สักอย่างได้ไหม”
เป็นคนพูดเองแท้ๆ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บเสียเอง
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ต้องพูด เพราะเขาตัดสินใจแล้ว ในเมื่อเมฆารู้ว่าเขาแอบรัก
ในเมื่อมันไม่มีอะไรต้องเสีย เขาควรพูดกับชายหนุ่มให้รู้เรื่องกันไปเลย พูดอย่างที่ใจคิดและต้องการ
“อะไร”
“ผมไม่ขอให้พี่คบกับผมหรอก ผมขอแค่ได้ยืนอยู่ใกล้ๆ เวลาที่พี่ไม่มีใคร เวลาแบบนี้ 'ผมขอรักพี่ได้ไหม' ถ้าวันหนึ่งที่เขากลับมา หรือว่าพี่จะไป ผมจะไม่ว่าเลย ไม่เรียกร้องอะไรด้วย แต่ตอนนี้ขอให้ผมอยู่ข้างๆ พี่เถอะนะ”