คู่ร้ายพรหมลิขิตรัก

ความรักที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหันระหว่างฐานพัฒน์และญาณิศาที่ไม่รู้จะเรียกว่าพรหมลิขิตหรือเวรกรรมดีที่ทำให้คู่กัดปากร้ายสองคนต้องมาพบเจอกันตลอด

“โอ้ย!เบาๆหน่อยได้ไหมคุณ หนักกว่าคนเมื่อกี้อีก” คนไข้หนุ่มที่รับรู้ถึงแรงอันมหาศาลจากมือเล็กๆของคุณหมอที่กำลังเย็บแผลที่หน้าท้องถึงกับสะดุ้งและร้องออกมา

“ก็คุณอยากให้หมอที่มีใบประกอบวิชาชีพมาทำให้นี่ค่ะ หมอที่มีประสบการณ์ก็มือหนักอย่างนี้แหละ” คุณหมอที่มากด้วยความสามารถและคำพูดคำจาสวนกลับคนไข้ขี้โวยวายทันที เพราะหลังจากดูสถานการณ์ก่อนหน้านี้มาสักพักคุณหมอคนสวยก็รับรู้ได้ถึงความร้ายกาจที่แฝงอยู่ในตัวคนไข้คนนี้เป็นอย่างดี เธอจึงไม่รีรอรีบเดินเข้ามาจัดการคนไข้รายนี้ด้วยมือของตัวเอง

“หมออะไรดุเป็นบ้า”

“คนไข้อะไรพูดมากนัก”

“คุณ!” ชายหนุ่มที่กำลังจะโวยวายออกมาอีกรอบแต่ไม่ทันที่จะเอ่ยออกมาจบประโยคก็ต้องร้องออกมาอีกครั้งด้วยความเจ็บมื่อคุณหมอตรงหน้าออกแรงหนักขึ้น “โอ้ย!” แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ติดตัวมาทำให้เขาคว้ามือของหมอสาวไว้โดยทันที

“คุณจะให้ฉันทำแผลไหม ถ้าจะให้ทำก็ช่วยปล่อยมือฉันด้วย” คุณหมอที่ไม่ได้สะทกสะท้านกับการถูกจับข้อมือหนักๆจากคนไข้ได้พูดออกมาอย่างราบเรียบ

“คุณแกล้งผมใช่ไหม” คำพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักดังขึ้นจนเหล่าคนไข้ หมอและพยาบาลต่างมองมายังสงครามย่อมๆระหว่างหมอกับคนไข้ที่ขณะนี้กำลังจ้องตากันอย่างไม่กระพริบ

“แล้วคุณอยู่นิ่งๆไม่เป็นหรือยังไงกัน โวยวายอยู่ได้คนอื่นที่อยู่ที่ห้องฉุกเฉินเนี่ยมีใครไม่เจ็บบ้างเขาก็เจ็บตัวกันทุกคนแต่ไม่เห็นใครโวยวายเหมือนคุณเลย ตัวใหญ่อย่างกะหมีแต่ใจเท่ากับมด โตป่านนี้แล้วจะโวยวายไปถึงไหนที่เวลาไปหาเรื่องทำไมไม่กลัวบ้าง แล้วมาโวยวายใส่หมอเนี่ยคุณรู้บ้างไหมว่าวันหนึ่งหมอต้องเจออะไรมาบ้าง คิดถึงคนอื่นบ้างสิคุณอย่าคิดถึงแต่ตัวเอง” คุณหมอสาวร่ายยาวจนคนไข้ขี้โวยวายถึงกลับไปไม่เป็นนั่งเงียบฟังอย่างสงบและคนอื่นๆภายในห้องฉุกเฉินก็เช่นกัน

“คุณรู้ได้ไงว่าผมไปหาเรื่องกับคนอื่นมา” ชายหนุ่มที่นิ่งเงียบได้ไม่นานถามขึ้น

“ฉันเป็นหมอนะแผลแบบเนี่ยให้เด็กดูยังรู้เลยถ้าไม่ไปมีเรื่องวิวาทกับคนอื่นก็ไปกัดกับหมาแล้วล่ะ”

“หมอ!”

“อ๋อขอโทษที หมอว่าคุณกัดกับหมาไม่ได้หรอกเพราะหมามันอยู่ในปากคุณนี่นา”

“เป็นหมอพูดแบบนี้มันไม่ดีนะ”

“เป็นคนไข้พูดแบบนี้ก็ไม่ดีเหมือนกัน”

“หมอไม่คิดว่าผมเป็นพ่อครัวแล้วเกิดอุบัติเหตุโดนมีดบาดบ้างเหรอ”

“อุบัติเหตุเอามีดมาแทงพุงตัวเองหรือไงกัน งั้นแผลที่หน้าคงเผลอเอาตะหลิวมาฟาดหน้าละมั้ง นี่ฉันเป็นหมอไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อน แล้วก็ออกไปได้แล้วเสร็จแล้วหรือจะให้หมอผ่าตัดเอาหมาออกจากปากด้วยดีไหม จะได้ไม่ต้องเสียเวลามาหลายรอบ” คุณหมอมองหน้าคนไข้ของตนและถามขึ้นแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาดังนั้นเมื่อจัดการทำแผลเสร็จคุณหมอสาวก็ลุกขึ้นและเดินจากไปทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มนั่งมองด้วยสีหน้างุนงงตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนต่อปากต่อคำได้เก่งเท่าคุณหมอคนนี้เลย แต่ก็สวยใช่เล่นเมื่อคิดได้เช่นนั้นรอยยิ้มเล็กก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินจากไปตามคำสั่งของคุณหมอที่ดูจะไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย