ปรารถนาเถื่อน

เมธาพัฒน์อยากจะกลั้นใจตายวันละหลาย ๆ รอบ เมื่อเขาต้องเผชิญหน้ากับเด็กสาวตัวแสบ ที่คอยแต่จะหาเรื่องกวนใจเขาตลอดเวลา ความใกล้ชิดที่เขาพยายามวิ่งหนีให้ไกล แต่เจ้าหล่อนกลับเอาแต่วิ่งเข้าใส่เขาทุกครั้งที่มีโอกาส แล้วไหนจะสายตาที่เปิดเผยของหล่อนอีก เด็กอมมือยังรู้เลย ว่าหล่อนต้องการอะไรจากเขา!!!

พวงชมพูอดรู้สึกแค้นใจไม่ได้ เมื่อผู้ปกครองหนุ่มสุดหล่อของหล่อน เอาแต่วิ่งหนีหล่อนหัวซุกหัวซุน ไม่รู้ว่าเขากลัวอะไรหล่อนนักหนา แต่พอหล่อนจะหันไปมองชายคนอื่น เขากลับขัดขวางชนิดหัวชนฝา โดยให้เหตุผลว่าหล่อนยังเด็กเกินไป สงสัย... หล่อนต้องกระตุ้นให้เขารู้ซะแล้วว่า หล่อนน่ะ โตเป็นสาวแล้ว!!!


“น้ำตา... ใช้กับคนอย่างผมไม่ได้หรอกครับ แม่สาวร้อนสวาท...”
“คนป่าเถื่อน”
คำแรกที่หลุดรอดออกมาจากปากอิ่มของหล่อนหลังจากที่สติกลับคืนมาแล้ว
ภคินหัวเราะชอบใจ จ้องมองร่างอรชรอวบอัดของสตรีที่นั่งอยู่บนเตียงอย่างดูแคลน
“จะได้ถึงใจคุณไง...”
“ฉันเกลียดนาย”
เด็กสาวกรีดร้องออกมาอย่างสุดจะทนกับคำด่าทอสุดเชือดเชือนของเขา
ตัวเนื้อสาวของหล่อนสั่นเทาไปด้วยความโกรธ แต่เขากลับทำไม่ใส่ใจหล่อนสักนิด
จัดแจงใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร ผิดกับหล่อนที่ตอนนี้แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ผมว่านะ คุณหัดระงับอารมณ์ตัวเองไว้บ้างดีกว่า เพราะยังมีอีกหลายอย่างที่คุณต้องเผชิญกับมัน”
เขาหยุดพูด เดินกลับมาจ้องหน้าหล่อนด้วยรอยยิ้มของซาตาน
“และผมรับรองได้เลยว่าไม่มีสิ่งไหนสวยงามสำหรับคุณแน่ แพรวา”