รัก...ร้าย เล่ม 2

ผมไม่ใช่สิ่งของที่เมื่อมีใครครอบครองก็ถือว่าเป็นเจ้าของได้ ไม่ใช่ว่าใครเห็นก่อนก็เป็นของคนนั้น ผมเป็นคน มีชีวิต มีจิตใจ ชีวิตเป็นของผม พวกนี้มีสิทธิ์อะไรมาทำกับผมแบบนี้ มีใครเคยถามผมสักคำมั้ยว่าต้องการอะไร ไม่ต้องการอะไร ดีแต่พูดในสิ่งที่ตัวเองอยากได้ พูดในสิ่งที่อยากให้ผมเป็น เรียกร้องในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เหมือนกันจริงๆ…ไม่เคยมีสักคนที่สนใจความรู้สึกผมจริงๆ จังๆ ไม่มีสักคนที่ทำอย่างที่ปากพูด…หรือว่า ‘รัก’ ของสองคนนี้เป็นแบบนี้กัน อย่างนี้มันเรียกว่ารักงั้นเหรอ เพราะเอาเหตุผลนี้มาอ้างผมถึงต้องอภัยให้หรือไง ไอ้คำว่ารักนี่มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยหรือไงกัน