ณ ที่แห่งนี้มีแต่ความรัก

เคยไหม..หัวใจจำต้องเลือกสองนาง เยาวมาลย์หนึ่งที่หลงมาจากอดีตชาติและแก้วกับตนในปัจจุบันกาล
“ข้าเปนเพียงหงส์ปีกหัก มิรู้ชาตาอนาคต อาจเหลือหรือไม่เหลือเวลานั้นอยู่เลย มีชีวิตต่างบ้านต่างถิ่นเยี่ยงนี้ก็ให้เหมือนแดดิ้นแผ่นดินกลบหน้า แม่กลอยใจคนรักครั้งเก่าก่อนกลับเลือนร้าง ลืมรสจูบสัมผัสมือสิ้น ข้าจักมิขออะไรจากพี่ชมเจ้าอีกเลย ที่ทำดีจักโดยแสร้งแกล้งว่า ก็ขอให้มันมั่นคงแน่นหนาอย่างนั้น”

“พระองค์ดูแคลนน้ำใจหม่อมฉันเช่นนี้ช่างน่าน้อยใจนัก ที่ชมเพราะหม่อมเห็นว่าพระองค์นั้นเลอค่าควรคู่ อย่าว่าแต่เศษเสี้ยวเลย ที่ให้ไว้กับผู้อื่นเปนเพียงจรรยามารยาทดอก หากเปรียบองค์เองคือบุปผาที่หมดกลิ่นไซร้ หม่อมคงเป็นแตงเถาตายที่ไร้น้ำพระทัยมาหล่อเลี้ยงแล้วเพคะ”

“ไยเราจึงต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ด้วย ข้านั้นจากพระนครมาด้วยแข็งขืนมิยอมลงให้อโยธยา สิ้นบุญศักดิ์ยศลดาฐานันดรแต่เก่าก่อนหวังกอบกู้บ้านเมือง ต่อเมื่อพลัดหลงกาลยังเสียคนรัก มิพักมาปะหน้ากันอีกกลับร้ายกว่าจากตายนัก เห็นกันสี่ตาใกล้ชิดแนบเนื้อกันถึงเพียงนี้แต่ไกลหัวใจกันนักจำกันไม่ได้ จะรื้อฟื้นฟอนไฟสวาทรักกันอย่างแต่เก่ามา ก็ให้ว่าติดเงื่อนไขประดามีไปเสียหมด ห้ามความรู้สึกทางใจ ยากยิ่งกว่าห้ามตามิให้กะพริบมองพี่เจ้า โลกนี้จักมีแค่เราเท่านั้นมิได้ฤๅ”


อนงค์รดีบรรจงรังสรรค์ ฝากไว้ในบรรณพิภพยูริ