เล่ห์สวาท&ทาสหัวใจ

“ฮึก! คุณปราณอย่าทำตา…ตาไม่ได้ทำ…ฮือ…” วาสิตาร้องไห้ไปพร้อมพยายามสะบัดหน้าหนีจูบของคนที่กำลังหน้ามืดเพราความโกรธ แต่เสียงร้องของเธอกลับช่วยอะไรไม่ได้เลยยามที่เขาเอื้อมมือมาบีบแก้มกันพร้อมกับสอดปลายลิ้นเข้าหาอย่างหื่นกระหาย มือหนาค่อยๆ กระชากเสื้อผ้าออกไปจากร่างกายของเธออย่างรุนแรง แม้ว่าเธอจะพยายามร้องขอความเมตตาจากเขาเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาจะมอบให้กันในตอนนี้เวลานี้นั้นจะมีแค่ความเกลียดชังที่ไม่มีวันสิ้นสุดไปได้เท่านั้น
“หยุดร้องเสียที!! ต่อให้ร้องจนขาดใจตายก็อย่าหวังว่าจะรอด! เพราะว่าฉันจะไม่มีวันหยุด!” คนใจร้ายตะโกนใส่หน้ากันพร้อมกับเอื้อมมือไปปลดตระขอชั้นในลูกไม้ ไม่นานอกคู่สวยก็ปรากฏเด่นอยู่ในสายตา แม้ว่ารูปร่างของเธอจะชวนหลงใหลสักแค่ไหนก็ตามแต่อธิปในตอนนี้กลับมีเพียงแค่ความแค้นที่ต้องชำระเท่านั้น เขากดร่างแม่ตัวดีที่บัดนี้ได้แต่ดิ้นน้อยๆ เอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนที่อีกข้างจะเอื้อมมาจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองบ้าง
“ฮึก! คุณปราณอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ …อย่าทำตาเลย…” วาสิตาร้องไห้จนตัวโยนเมื่อรู้ดีกว่าอธิปกำลังจะทำอะไรต่อไป แต่ยิ่งเธอร้องขอความเมตตาจากเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งอยากจะลงทัณณ์กันมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานร่างกำยำก็เปลือยเปล่าเสมอภาคกัน