แก้วกัลยาแห่งแผ่นดิน

พุทธศักราช ๒๑๒๗ สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงสุวรรณภิงคาร
หลั่งอุทกธาราเหนือพสุธา ประกาศอิสรภาพ ณ เมืองแครง!
นับแต่วันที่ประชาเห็น...หยดเลือด กระเซ็นซ่านทุกแห่งหน
นับแต่วันที่ทุกปวงประชาอยุธยา...ต่างปลอบใจ...“เอาเถิด อดทนไว้”
“วันนี้...ไม่ใช่ของเรา วันใด...วันของเรา เราจักเอาคืน!”
น้ำตาที่อาบหน้า แม้จะแห้งเหือดก็ยังเหลือคราบน้ำตา
เราเสียกรุงปี ๒๑๑๒ นับตั้งแต่วันนั้น เรารอวันของเรา สิบห้าปี!
หาก ‘ขัตติยนารี’ ณ ใจกลางหงสาวดี จะดำรงพระชนมาเช่นไร
เมื่อ พระนเรศวรเจ้า พระน้องยาแห่งพระนาง คือผู้ประกาศอิสรภาพ!
“รอเถิด...อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ต้องเป็นไป
เราควรตายกันมาช้านาน จะต้องตายในครั้งนี้จะเป็นไร
รอเถิด...รอทำหน้าที่สุดท้ายร่วมกัน
แต่วันนี้...เราได้ปลื้มเปรมกับอิสรภาพของไทย เราตายในอิสระ...
ชอบกว่าตายโดยมีตรวนแห่งความไร้เกียรติยศจองจำ”