ถึงกูเลวแต่มึงต้องรัก

“จะหนีหรอ...คิดว่าทำได้หรอ”
“อ้ะ!!! ปล่อยน้า!!!!!!!” เขาวิ่งมาจับแขนผม แล้วกระชากลากผมไปที่ตัวบ้าน
ผมพยายามดิ้นรนสุดแรงที่มี แต่ผมก็หนีจากมือที่บีบต้นแขนดั่งคีมเหล็กกล้า ที่ล็อคบีบแขนผมอย่างแน่นหนานี่ไม่ได้ และมันก็สร้างความเจ็บปวดให้ผมด้วย สเน็คหันมามองหน้าผมด้วยดวงตาที่ดุดัน ผมมองตอบ แล้วยื้อตัวเองอยู่กับที่สุดแรง...แต่ว่า เขาก็กระชากผมอย่างแรงจนล้มถลาไปด้านหน้า!
“โอ้ย...เจ็บ! ฮึก..ปะปล่อย” ผมสะบัดแขนออกแรงๆ เขาก็ยอมปล่อย
“อย่าสำออยเหอะ มันทุเรศ!” สเน็คยืนกอดอก เขาด่าพร้อมสายตาที่ดุดัน