หนึ่งรักสองเรา

เฮ้อ...กว่าความรักของ “นที” กับ “นลิน” จะลงเอยแบบ Happy Ending ได้ น้ำตาของผู้เขียนแทบจะทะลักเพราะสงสารตัวเอง...เอ๊ย...สงสารความรักของคนทั้งคู่ มันช่างเป็นความรักที่แสนจะปวดใจของทั้งคู่ไม่น้อยเลยนะคะ

ก็ดูเอาเถอะ รู้ทั้งรู้ว่ารักกันปานจะกลืนกิน รักกันมาตั้งแต่เป็นเพื่อนเรียนหนังสือ ห่างกันไปนานความรักก็ยังคงอยู่ มาเจอกันใหม่ก็ยังรักกันเหมือนเดิม (เผลอๆ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ) แต่ยังทำตัวเป็นพระเอก-นางเอกหนังไทยอยู่ได้ ไม่กล้าบอก ไม่กล้าถาม ไม่กล้าเรียกร้อง อะไรจะขนาดนั้น

จนต้องอาศัยแม่สื่อแม่ชักอย่างผู้เขียน ที่ขู่บ้าง ปลอบบ้าง บังคับบ้าง สั่งสอนบ้าง (ก็อยากทำตัวเป็นพระเอกจ๋า นางเอกจ๋า ทำไมล่ะ มันน่าหมั่นไส้นี่นา) ถึงได้เข้าใจว่าเรื่องรักน่ะ มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเล้ย...จริงๆ

แค่รักแล้วบอก...ก็เท่านั้น

พอทั้งคู่เริ่มเข้าใจกันบ้าง ผู้เขียนก็แกล้งทำให้นางเอกป่วย เพื่อให้พระเอกเข้ามาดูแล จนได้พบกับบันทึกเรื่องรักของนางเอกที่เขียนถึงพระเอกตั้งหกเล่ม

แต่ก็มีเหตุทำให้เข้าใจผิดกันเกิดขึ้นอีก โถ...โถ...ก็จู่ๆ ว่าที่เจ้าสาวสายฟ้าแลบ ผู้มีดีกรีเป็นถึงดาราโผล่พรวดเข้ามากลางวง ประกาศก้องว่าเธอกำลังจะเข้าสู่ประตูวิวาห์กับคุณพระเอกของเรา นางเอกตัวจริงอย่างนลินก็สวมบทบาทนางเอกแสนดีได้ดีเหลือเกิน ตัดรอนความสัมพันธ์กับพระเอกได้อย่างหน้าชื่นอกตรม แบบว่า “เปล่านะ ฉันไม่ได้รักเธอ เราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนเก่ากัน เท่านั้นจริงๆ”

โธ่เอ๊ย...ให้มันได้อย่างนี้สิคุณนางเอก!

ถ้าผู้เขียนไม่ยื่นมือเข้าไปช่วย เรื่องคงจบแบบทางใครทางมัน แหม...คุณพระเอกก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนี่นา เมื่อเธอบอกไม่รักแล้วจะทนเซ้าซี้อยู่ทำไม ผู้เขียนอุตส่าห์เอาใจช่วยตั้งแต่แรกแล้ว คงต้องช่วยอีกครั้งล่ะค่ะ

อยากรู้ว่าช่วยแบบไหน ต้องติดตามอ่านกันเองนะคะ