จำเลยรัก

“ดิฉันยกโทษให้คุณนานแล้วค่ะ หฤษฎ์คะ โปรดลืมมันเสียเถิด ถ้าคุณอยากจะจดจำอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับดิฉันล่ะก็ ขอให้นึกแต่ว่า ดิฉันรักคุณก็แล้วกัน” ประโยคสุดท้ายของหญิงสาวแผ่วลงจนเกือบจะเป็นเสียงกระซิบ เพราะเกรงว่าผู้ที่นั่งใกล้ๆ จะได้ยิน แต่ไม่มีใครไม่เอาใจใส่กับหนุ่มสาวคู่นี้สักคน ผู้โดยสารอื่นๆ ต่างก็ส่งเสียงกะหน็องกะแหน็งกับผู้ร่วมทางของตน โดยมิได้เอาใจใส่ไยดีกับคนอื่นๆ

ความหลังที่เริ่มต้นขึ้นด้วยความเคียดแค้นพยาบาท ความขื่นขมและจงชัง แต่กลับลงท้ายด้วยความรักและการให้อภัย

ใครเลยจะคาดคิดว่า การเริ่มต้นด้วยสีดำแห่งความอาฆาตมาดร้าย จะแปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูของความรักไปได้ในระยะเวลาสั้นๆ เช่นนั้น หากว่าเขาทั้งสองมิได้เคยเป็นคู่สร้างคู่สมมาแต่ปางก่อน เหตุการณ์บนกระท่อมน้อยเนินเขานั้น คงจะดำเนินไปอีกรูปหนึ่ง ซึ่งคงจะห่างไกลจากที่เป็นอยู่นี้อย่างหน้ามือเป็นหลังมือ