มาเฟียง้องอนรัก

เมื่อ เซลิก อชิน คาร์สัน มหาเศรษฐีหนุ่มนักธุรกิจผู้เก่งกาจไปเสียทุกเรื่อง แต่ดันความรู้สึกช้า กว่าจะรู้ตัวว่าตกหลุมรัก บัวชมพู โชติภาพัชร ภรรยาสาวที่ตนเคยปรามาสเอาไว้ว่า ผู้หญิงอย่างเธอเขาจะไม่มีทางรัก แถมยังแกล้งเธอเอาไว้สารพัดก็ตอนที่ไล่เธอออกไปจากชีวิต เขาก็เจียนบ้า

กระทั่งสองปีถัดมาความบังเอิญก็ทำให้เธอเดินกลับเข้ามาสู่อ้อมอกของเขาอีกครั้ง โกรธงั้นหรือ เกลียดงั้นหรือ แล้วไงล่ะทูนหัว จะเฝ้าง้องอนขอคืนดีแบบนี้ไปจนกว่าจะตายกันไปข้าง จะไม่มีวันปล่อยให้หายจากสายตาไปไหนได้อีกเลยทั้งชีวิต

“คุณหนีผมมาไกลจนพอใจหรือยังบัว”

เสียงนุ่มทุ้มที่ดังชิดใบหู บวกกับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมาบัวชมพูอยากจะตายเสียให้ได้ เธอโดนจับได้ หนีเขาไม่พ้นจริงๆ แล้วดูสิกลางวันแสกๆ กลางถนนแบบนี้เขากลับกล้าทำให้เธอเป็นจุดศูนย์รวมสายตาประชาชนเหมือนเมื่อวานที่อยู่หน้าโรงแรมไม่มีผิด

“ว่าไง ช่วยบอกผมทีเถอะ ผมจะได้รู้ว่าถึงเวลาต้องเริ่มต้นง้อคุณได้หรือยังบัว” เซลิกปิดท้ายด้วยการกดริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาลงบนขมับเธอเบาๆ

“ปล่อยฉันนะคะคุณเซลิก!” บัวชมพูที่เพิ่งหายตกใจ จงใจตวาดเสียงดังแต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเบาราวกับเสียงกระซิบ

“ก็บอกว่าให้เรียกซิกซ์ หรือถ้าไม่สะดวกจริงๆ จะเรียกสามีอย่างที่คุณเคยอยากเรียกเมื่อสองปีก่อนก็ได้นะผมว่ามันน่ารักดี” เซลิกซบใบหน้าลงกับศีรษะเล็กของเธอ หลับตาลงซึมซับกับความรู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเธอ เธอไม่ได้หายไปไหน เธออยู่นี่ อยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วนี่ไง

“ไม่เรียกและไม่มีทางเรียกค่ะ” แค่ได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นจากปากเขายังจั๊กจี้ไปทั้งตัวขนาดนี้ ถ้าเธอพูดมันออกมาเองจะจั๊กจี้ขนาดไหนก็ไม่รู้

“งอนทั้งปีสินะคุณเนี่ย จะงอนไปถึงไหนก็ไม่รู้ งอนมากๆ ไม่ดีหรอกนะทูนหัว”

“อย่าบอกนะคะว่าคุณยังคิดว่าฉันงอนคุณอยู่ ทำไมไม่เข้าใจสักทีนะ” คราวนี้ตวาดเสียงเธอดังได้สมใจแล้ว เป็นเพราะโมโหแท้ๆ “ปล่อยค่ะ”

“ปล่อยคุณก็หนีไปอีกสิบัว” เขาไม่หลงกลเธอหรอก ฉลาดนักเรื่องวิ่งหนีสามีตัวเองเนี่ย “ผมเป็นไอซิกซ์เมียทิ้งให้พวกพี่ๆ ล้อมาสองปีแล้วนะ พอแล้วไม่เอาอีกแล้ว ต่อไปจะมีแต่ซิกซ์เมียรักเมียหลงเท่านั้น”


***นิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ และจำหน่ายในช่องทางของสำนักพิมพ์มาก่อนหน้านี้แล้วนะคะ